Ziyaretci defteri
mehmet öztürk
Çarşamba, 15 Eylül 2021 14:05
ALLAH'IN SİNEĞİ MİSAL VERMESİ
Allah
bir sivrisineği misal verdiğinde,
kâfirler hayretler içinde kaldılar ve
"Kâinatı yaratanın küçük bir böceği misal vermesi nasıl olur?" dediler.
İnkar edenlere gelince: Allah bu misalle ne demek istedi?
Ve 1400 yıl sonra büyük sürpriz ve büyük alamet belirir..
SİVRİSİNEK;
Dişi sivrisineğin başında yüz tane göz var...
Ağzında 48 dişi var...
İçinde üç tam kalp var...
Hortumunda altı bıçak var ve her birinin bir işlevi var...
Her iki ucunda da üç kanat var...
Kızılötesi sistem gibi çalışan ve askerlerin kullandığı gece görüş sistemleri gibi karanlıkta insan derisinin rengini mor renge yansıtan bir ısı cihazı ile donatılmış...
Kan emene kadar iğnelerini insan vücuduna herhangi bir sıkışma hissetmeden sokmasına yardımcı olan lokal anestezi cihazı ile donatılmış...
Kan analiz cihazı ile donatılmış olup, kana tolerans göstermez...
Aspirasyon işlemi sırasında kanı çok ince hortumunda akması için sulandıran bir cihazla donatılmıştır...
(60) metre mesafeden insan terinin kokusunu alabileceğiniz bir koku alma cihazı ile donatılmıştır.
Tüm bunlardan daha da tuhafı, modern bilim, bir sivrisineğin sırtında yaşayan ve ancak mikroskopla görülebilen çok küçük bir böcek olduğunu keşfetti.
Cenâb-ı Hak buyurmuştur ki: (Allah, sivrisinek ve üzerinde yaşayanı misal vermekten utanmaz).
Mülkün, kudretin, gururun ve büyüklüğün sahibine hamdolsun.(Alıntı)
bir sivrisineği misal verdiğinde,
kâfirler hayretler içinde kaldılar ve
"Kâinatı yaratanın küçük bir böceği misal vermesi nasıl olur?" dediler.
İnkar edenlere gelince: Allah bu misalle ne demek istedi?
Ve 1400 yıl sonra büyük sürpriz ve büyük alamet belirir..
SİVRİSİNEK;
Dişi sivrisineğin başında yüz tane göz var...
Ağzında 48 dişi var...
İçinde üç tam kalp var...
Hortumunda altı bıçak var ve her birinin bir işlevi var...
Her iki ucunda da üç kanat var...
Kızılötesi sistem gibi çalışan ve askerlerin kullandığı gece görüş sistemleri gibi karanlıkta insan derisinin rengini mor renge yansıtan bir ısı cihazı ile donatılmış...
Kan emene kadar iğnelerini insan vücuduna herhangi bir sıkışma hissetmeden sokmasına yardımcı olan lokal anestezi cihazı ile donatılmış...
Kan analiz cihazı ile donatılmış olup, kana tolerans göstermez...
Aspirasyon işlemi sırasında kanı çok ince hortumunda akması için sulandıran bir cihazla donatılmıştır...
(60) metre mesafeden insan terinin kokusunu alabileceğiniz bir koku alma cihazı ile donatılmıştır.
Tüm bunlardan daha da tuhafı, modern bilim, bir sivrisineğin sırtında yaşayan ve ancak mikroskopla görülebilen çok küçük bir böcek olduğunu keşfetti.
Cenâb-ı Hak buyurmuştur ki: (Allah, sivrisinek ve üzerinde yaşayanı misal vermekten utanmaz).
Mülkün, kudretin, gururun ve büyüklüğün sahibine hamdolsun.(Alıntı)
mehmet öztürk
Perşembe, 02 Eylül 2021 06:02
İmanın Tadı !
İMANIN TADI !
Peygamber Efendimiz (a.s.)’ın bir hadis-i şerifinden yola çıkarak Müslümanın imanın tadını nasıl alabileceğini, nasıl hissedebileceğini ifade etmeye çalışacağız.
Buyuruyor ki Hz. Peygamber (a.s.); “Üç husus vardır ki, bu üç husus kimde bulunursa o kimse imanın tadını bulmuş olur, imanın tadını almış olur.”
İmanın tadını almamıza sebep olacak birinci husus, birinci vasıf, birinci güzellik: “Allah'ın ve Resulünün, Allah ve Resulü dışında kalan her şeyden ve herkesten daha sevimli daha sevgili gelmesi insana.” Yani Allah'ın ve Resulünün sevgisi bütün sevgilerden daha güçlü olmalı. Allah ve Resulüne olan bağlılık, bütün bağlılıkların önüne geçmeli. Allah ve Resulünün söylediklerine göre hayatımızı tanzim etme, düzenleme bilinci ve gayreti en önde olmalıdır. Cenab-ı Hak Teâlâ Hazretleri iman edenlerin kendisine olan sevgisini anlatırken; “İman edenlerin en güçlü sevgisi Allah'a olan sevgileridir” (Bakara, 165) buyurmaktadır.
Peygamber Efendimiz (a.s.)'ın müminler açısından ifade ettiği konumu anlatırken de;
“Peygamber; müminlere kendi canlarından, kendi nefislerinden bile daha layıktır daha yakındır” (Ahzap, 6) buyurmaktadır. Allah'ın ve Resulünün sevgisi bütün sevgilerin önüne geçmelidir. Bu sevgi de sadece dille ifade edilen bir sevgi olarak kalmamalı, hayata yansımalıdır. Kalpte yerleşen bu sevgi, kalpten elimize, ayağımıza, gözümüze, kulağımıza… tüm bedene yansımalıdır. Öyle yansımalı ki elimizden kimse zarar görmemeli, dillerimiz gıybet etmemeli, yalan söylememeli; gözümüz kimseyi rahatsız etmemeli, kalbimizi kirletecek manzaralara, kalbimizi kirletecek görüntülere bakmamalı, dilimiz yalandan, gıybetten uzak durduğu gibi; kursağımızdan aşağıya haram lokma inmemelidir. Allah ve Resûlünün çizmiş olduğu çerçevede, belirlemiş olduğu esaslar dâhilinde yaşamak insanın en büyük gayesi olmalıdır.
Daha sonra da Hz. Peygamber (a.s.) imanın tadını almanın ikinci yolunun “Kişinin bir kardeşini, başka bir insanı, sadece ve sadece Allah rızası için sevmesi” imanın tadını aldıran hususlardan olduğunu söylüyor. Yani onu meşrebinden, siyasi görüşünün aynı oluşundan, malından, zenginliğinden, şöhretinden, servetinden dolayı değil. Yani aynı aidiyeti taşıdıklarından dolayı değil, cemaati, tarikatı, şehri, ırkı, dili… gibi aynılıklardan dolayı değil; sadece ve sadece Allah rızası için Allah'ın Mümin kulunu sevdiğinden dolayı, Allah'ın Mümin kuluna değer vermesinden dolayı, bir kişiyi sevmesi ve ona değer vermesi imanın tadını aldıran hususlardan bir tanesidir.
Buyuruyor ki Allah'ın Resulü (a.s.); “Allah’ın birtakım kulları var. Peygamber değiller. Şehit de değiller. Fakat Peygamberler ve şe***; Allah'ın o kullara verdiği mekândan, makamdan, değerden dolayı kıyamet günü onlara gıpta ederler, imrenirler, şaşırırlar.” Peygamber Efendimiz (a.s.) böyle söyleyince sahabe-i kiramın dikkatini çekiyor ve diyorlar ki; “Ya Resulallah! Bize haber verir misin, kim bunlar? Peygamber ve şehit olmadıkları halde peygamberlerin ve şe***in kıyamet günü kendilerine imreneceği, gıpta edeceği bu insanlar kim?” Hz. Peygamber (a.s.) bir tarif yapıyor: “Bunlar Allah'ın rızası için birbirini sevenlerdir. Aralarında bir akrabalık bağı olmasa bile, aralarında alıp verdikleri bir mal, bir ticaret, bir menfaat ilişkisi olmasa bile.”
Akrabalar zaten birbirlerini severler. Ama bunlar akraba değiller. Ticaret ortakları, şirket ortakları, menfaatlerinden dolayı zaten birbirlerine destek olup severler. Ama bunlar; aynı şirketin ortakları, aynı siyasi grubun mensupları, aynı tarikatın müntesipleri, aynı derneğin üyeleri, aynı sendikanın bağlıları değiller. Bunlar sadece ve sadece Allah rızası için birbirini sevenler.
Böyle buyurduktan sonra Hz. Peygamber (a.s.) “Allah'a yemin olsun ki onların yüzü nurdur. Allah'a yemin olsun ki onlar nur üzeredirler.” buyurdu ve ardından;
“Allah'ın dostları var ya onlara korku yoktur, üzülmeyeceklerdir” (Yunus, 62) ayetini okudu.
İmanın tadını aldıran üçüncü vasıf olarak da Hz. Peygamber (a.s.); “İnsanın iman ettikten sonra, imandan çıkıp, inkâra-küfre dönmeyi ateşe atılmak gibi çirkin ve kötü görmesidir.” buyurdu.
Bir Müslümanın, Müslüman olduktan sonra imanına zarar verecek söz ve davranışlarda bulunup da imanını kaybetmeyi, korkunç alevlerle yanan bir ateşe atılmak gibi kötü ve tehlikeli görmesi imanın tadını aldıracak; imanını göz bebeğini koruduğu gibi korumasını sağlayacak, öyle hassasiyetle üzerine titrediği ne varsa ondan çok daha fazla bir hassasiyet ve titizlikle imanına dikkat etmesine sebep olacak, imanına zarar verecek her türlü düşünce, inanç, davranış ve sözden uzak durmaya çaba gösterecektir.
Rabbimiz (c.c.) her birimize imanımızın tadını hissettirecek bu özelliklere sahip olabilmeyi nasip eylesin.(Buhan İşliyen D.i.b Başk.Yard.)
Peygamber Efendimiz (a.s.)’ın bir hadis-i şerifinden yola çıkarak Müslümanın imanın tadını nasıl alabileceğini, nasıl hissedebileceğini ifade etmeye çalışacağız.
Buyuruyor ki Hz. Peygamber (a.s.); “Üç husus vardır ki, bu üç husus kimde bulunursa o kimse imanın tadını bulmuş olur, imanın tadını almış olur.”
İmanın tadını almamıza sebep olacak birinci husus, birinci vasıf, birinci güzellik: “Allah'ın ve Resulünün, Allah ve Resulü dışında kalan her şeyden ve herkesten daha sevimli daha sevgili gelmesi insana.” Yani Allah'ın ve Resulünün sevgisi bütün sevgilerden daha güçlü olmalı. Allah ve Resulüne olan bağlılık, bütün bağlılıkların önüne geçmeli. Allah ve Resulünün söylediklerine göre hayatımızı tanzim etme, düzenleme bilinci ve gayreti en önde olmalıdır. Cenab-ı Hak Teâlâ Hazretleri iman edenlerin kendisine olan sevgisini anlatırken; “İman edenlerin en güçlü sevgisi Allah'a olan sevgileridir” (Bakara, 165) buyurmaktadır.
Peygamber Efendimiz (a.s.)'ın müminler açısından ifade ettiği konumu anlatırken de;
“Peygamber; müminlere kendi canlarından, kendi nefislerinden bile daha layıktır daha yakındır” (Ahzap, 6) buyurmaktadır. Allah'ın ve Resulünün sevgisi bütün sevgilerin önüne geçmelidir. Bu sevgi de sadece dille ifade edilen bir sevgi olarak kalmamalı, hayata yansımalıdır. Kalpte yerleşen bu sevgi, kalpten elimize, ayağımıza, gözümüze, kulağımıza… tüm bedene yansımalıdır. Öyle yansımalı ki elimizden kimse zarar görmemeli, dillerimiz gıybet etmemeli, yalan söylememeli; gözümüz kimseyi rahatsız etmemeli, kalbimizi kirletecek manzaralara, kalbimizi kirletecek görüntülere bakmamalı, dilimiz yalandan, gıybetten uzak durduğu gibi; kursağımızdan aşağıya haram lokma inmemelidir. Allah ve Resûlünün çizmiş olduğu çerçevede, belirlemiş olduğu esaslar dâhilinde yaşamak insanın en büyük gayesi olmalıdır.
Daha sonra da Hz. Peygamber (a.s.) imanın tadını almanın ikinci yolunun “Kişinin bir kardeşini, başka bir insanı, sadece ve sadece Allah rızası için sevmesi” imanın tadını aldıran hususlardan olduğunu söylüyor. Yani onu meşrebinden, siyasi görüşünün aynı oluşundan, malından, zenginliğinden, şöhretinden, servetinden dolayı değil. Yani aynı aidiyeti taşıdıklarından dolayı değil, cemaati, tarikatı, şehri, ırkı, dili… gibi aynılıklardan dolayı değil; sadece ve sadece Allah rızası için Allah'ın Mümin kulunu sevdiğinden dolayı, Allah'ın Mümin kuluna değer vermesinden dolayı, bir kişiyi sevmesi ve ona değer vermesi imanın tadını aldıran hususlardan bir tanesidir.
Buyuruyor ki Allah'ın Resulü (a.s.); “Allah’ın birtakım kulları var. Peygamber değiller. Şehit de değiller. Fakat Peygamberler ve şe***; Allah'ın o kullara verdiği mekândan, makamdan, değerden dolayı kıyamet günü onlara gıpta ederler, imrenirler, şaşırırlar.” Peygamber Efendimiz (a.s.) böyle söyleyince sahabe-i kiramın dikkatini çekiyor ve diyorlar ki; “Ya Resulallah! Bize haber verir misin, kim bunlar? Peygamber ve şehit olmadıkları halde peygamberlerin ve şe***in kıyamet günü kendilerine imreneceği, gıpta edeceği bu insanlar kim?” Hz. Peygamber (a.s.) bir tarif yapıyor: “Bunlar Allah'ın rızası için birbirini sevenlerdir. Aralarında bir akrabalık bağı olmasa bile, aralarında alıp verdikleri bir mal, bir ticaret, bir menfaat ilişkisi olmasa bile.”
Akrabalar zaten birbirlerini severler. Ama bunlar akraba değiller. Ticaret ortakları, şirket ortakları, menfaatlerinden dolayı zaten birbirlerine destek olup severler. Ama bunlar; aynı şirketin ortakları, aynı siyasi grubun mensupları, aynı tarikatın müntesipleri, aynı derneğin üyeleri, aynı sendikanın bağlıları değiller. Bunlar sadece ve sadece Allah rızası için birbirini sevenler.
Böyle buyurduktan sonra Hz. Peygamber (a.s.) “Allah'a yemin olsun ki onların yüzü nurdur. Allah'a yemin olsun ki onlar nur üzeredirler.” buyurdu ve ardından;
“Allah'ın dostları var ya onlara korku yoktur, üzülmeyeceklerdir” (Yunus, 62) ayetini okudu.
İmanın tadını aldıran üçüncü vasıf olarak da Hz. Peygamber (a.s.); “İnsanın iman ettikten sonra, imandan çıkıp, inkâra-küfre dönmeyi ateşe atılmak gibi çirkin ve kötü görmesidir.” buyurdu.
Bir Müslümanın, Müslüman olduktan sonra imanına zarar verecek söz ve davranışlarda bulunup da imanını kaybetmeyi, korkunç alevlerle yanan bir ateşe atılmak gibi kötü ve tehlikeli görmesi imanın tadını aldıracak; imanını göz bebeğini koruduğu gibi korumasını sağlayacak, öyle hassasiyetle üzerine titrediği ne varsa ondan çok daha fazla bir hassasiyet ve titizlikle imanına dikkat etmesine sebep olacak, imanına zarar verecek her türlü düşünce, inanç, davranış ve sözden uzak durmaya çaba gösterecektir.
Rabbimiz (c.c.) her birimize imanımızın tadını hissettirecek bu özelliklere sahip olabilmeyi nasip eylesin.(Buhan İşliyen D.i.b Başk.Yard.)
mehmet öztürk
Pazar, 29 Ağustos 2021 02:54
DENİZ ÜRÜNLERİNİN HÜKMÜ
Din İşleri Yüksek Kurulu Kurul Başkanımız Prof. Dr. Abdurrahman Haçkalı Deniz Ürünleri Hakkında Anadolu Ajansına Açıklamada Bulundu
İslam dinine göre insan, diğer varlıklardan bazı açılardan farklı, maddi ve manevî özellikleri olan mükerrem bir varlıktır. Aslı su ve topraktan olan insana Yüce Allah “ruhum” dediği varlık ilkesinden üflemiş, ona “isimlerin tamamını” öğreterek varlığı kavrama ve bu yönüyle madden ve manen terakki etme imkanı vermiştir. Dünya hayatı insanın maddî ve manevi terakkisini gerçekleştirebileceği ya da bunların aksini yaşayacağı bir imtihan alanıdır. Burada iyilik ve kötülüklerle faydalı ile zararlı olan şeyler, imtihan imkanı için bir arada yaratılmıştır. Allah insanı dünyada başıboş bırakmamış, ona doğru yolu gösteren hidayet rehberi kitaplar ve yaşantılarıyla örnek olan peygamberler göndermiştir.
Nitekim Allah Te’âlâ’nın İslâm ile insana öğrettiği esaslardan biri de, insanın, dünyevî veya uhrevî açıdan faydalı olan şeylere yönelmesi ve zararlı olan şeylerden de kaçınmasıdır. Bu nedenle İslâm dini, insana maddî veya manevî yönden zarar verecek olan şeyleri yasaklamış ve faydalı olanları da helâl kılmıştır.
Bu bağlamda, yiyecek ve içeceklerin prensip olarak helal olduğu belirtilirken az bir miktarının yasaklanması, insanın beden ve ruh sağlığının korunması amacına matuftur.
Bu hususta Kur’ân-ı Kerim’de, genel hükmü ifade edecek şekilde, insanlar şöyle uyarılmaktadır:
“Ey insanlar, yeryüzünde bulunan helal ve temiz olan şeylerden yiyin ve şeytanın işlerini/adımlarını takip etmeyin…” (Bakara Sûresi, 16
.
“Ey iman edenler! Size verdiğimiz rızıkların temiz olanlarından yiyin ve sadece ona kulluk ediyorsanız ona şükredin.” (Bakara Sûresi, 172 ).
“Sana kendilerine neyin helal kılındığını soruyorlar. De ki: temiz olanlar (tayyibât) size helal kılınmıştır...” (Maide Sûresi, 5/4)
Âyet-i kerîmeler, insanın yiyeceklerinin kendi nezâhet ve mükerrem bir varlık olma durumuna uygun olarak temiz ve nezih yiyecekler olabileceğini bildirmektedir.
Yeryüzündeki nimetleri insanoğlunun istifadesine sunan Yüce Allah, yiyecek olarak haram kılınan hayvanlar ile ilgili olarak şöyle buyurmuştur:
“Allah size murdar eti (leş), kanı, domuz etini ve Allah’tan başkası adına kesilmiş olanı haram kıldı…” (Bakara Sûresi, 173.) Bunun yanında En’âm Sûresi 145. âyeti kerimede de aynı şeyler niteliklerine atıfta bulunularak sayılmıştır.
Bunların yanında Kur’ân-ı Kerîm’de deniz avlarının helal kılındığı ayrıca ifade edilmiştir: “Size ve yolculara geçimlik olmak üzere deniz avı ve yiyeceği helal kılındı…” (Mâide Sûresi, 5.)
Yukarıdaki açıklamalarının yanında Kur’an-ı Kerim, Hz. Peygamber’in helal ve haramları açıklama-bildirme hususundaki görevi ile ilgili olarak şöyle bir ifade kullanmıştır: “…Peygamber onlara iyiliği emreder ve onları kötülükten sakındırır; yine onlara temiz olan şeyleri helal ve pis olan şeyleri de haram kılar…” (A’râf Sûresi, 157).
Nitekim Hz. Peygamber, yenmesi helal ve haram olan hayvanlar ile ilgili açıklamalar yapmıştır. Yapılan bir rivayette şunlar ifade edilmektedir: “Resûlullah s.a.s. azı dişi bulunan yırtıcı hayvanların ve pençesiyle avlanan yırtıcı kuşların etlerinin yenmesini yasaklamıştır.” (Müslim, Sayd, 15-16; Ebû Dâvûd Et’ıme 32.) Bunun yanında pis ve iğrenç olmaları nedeniyle bazı hayvanların yenmesini yasakladığı da bilinmektedir. (Ebû Dâvûd Et’ıme 33-34.)
Deniz ürünleri ile ilgili olarak ise Hz. Peygamber: “Denizin suyu temiz ölüsü helaldir” buyurmuştur (Ebû Dâvûd, Tahâret, 41).
İslam âlimleri, Kur’an ve hadislerde belirtilen hüküm ve ilkeler ışığında hangi hayvanların etinin helâl veya haram olduğunu belirlemeye çalışmışlardır.
Kara ve deniz hayvanları hakkında gerek Kur’ân-ı Kerîm gerekse hadis-i şeriflerde -bazıları dışında- bütün türler isim olarak zikredilmediğinden, bu hususta farklı hükümler ortaya çıkmıştır.
Bu bağlamda, bütün alimlere göre balık türleri helaldir.
Balık dışındaki ürünler, Hanefî âlimler tarafından helal kabul edilmemiştir. Malikî, Şâfiî ve Hanbelî alimleri ise Mâide Sûresinin 96. âyetindeki “deniz avı” ifadesinin kapsamlı oluşunu ve Hz. Peygamber’in (s.a.s.), “Denizin suyu temiz, ölüsü helaldir” ifadesine dayanarak, deniz ürünlerinin yenilmesi hususunda oldukça geniş bir yaklaşım ortaya koymuşlardır. Mâlikî ve Hanbelî alimlere göre, deniz hayvanları prensip olarak helaldir. Ancak timsah gibi yırtıcı hayvanlar helal değildir.
Şafi’î mezhebinde ise; aslen suda yaşadığı halde karada da yaşayabilen kurbağa, yengeç, kaplumbağa ve su yılanı gibi hayvanlar habis ve zararlı oldukları için helal değildir. Bunların dışında kalan midye, kalamar, ıstakoz, karides gibi deniz ürünlerinin yenmesi ise helaldir.
Görüldüğü gibi Kur’ân ve Sünnette yenilmeyecek olan hayvanlar ile ilgili bir liste verilme yönüne gidilmemiş, domuz gibi ismi belirtilerek yasaklananların yanında diğer hayvanlar için ilke ve ölçüler konulmakla yetinilmiştir. Bu nedenle yenmesinin haram olduğu hususunda ittifak edilen hayvanlar oldukça sınırlıdır. Ayrıca sağlığa zararlı maddelerin tüketilmemesi İslâm’ın genel ilkelerinden kabul edilmiştir. Bunun dışında, hakkında açık hüküm bulunmayan maddelerin hükmü hususunda alimler, yukarıda verildiği gibi, ihtilaf etmişlerdir. Aslında bu tür ihtilaflar meselelerin daha iyi anlaşılmasına katkı sunduğu gibi mükellefler için uygulamada kolaylık da sağlamaktadır. Bu bağlamda alimlerin çoğuna göre, yukarıda belirtilen şekliyle, deniz ürünlerinin üretimi ve tüketimin helal olduğu söylenebilir.
Bu açıklamalar, son günlerde bir kısım medya organlarında ve sosyal medya mecralarında başkanlığımıza atfen bazı deniz ürünlerinin haram olduğu fetvasının verildiği şeklinde yer alan manipülatif ve halkımızda karışıklığa yol açan bir takım iyi niyetten yoksun tartışmalar üzerine yapılmıştır. Diyanet İşleri Başkanlığımızın, bu ürünlerin haram olduğuna dair bir kararı bulunmamaktadır. Örneğin Diyanet İşleri Başkanlığı Din İşleri Yüksek Kurulunun yayınlamış olduğu Fetvalar adlı eserde, haram olduğu hususunda ittifak bulunan yiyecekler sayılmış olup (7. Baskı, s. 50 bunlar arasında deniz ürünleri sayılmamıştır. Tartışmaya konu olan kısa fetvada ise sadece mezheplerin görüşlerine atıfta bulunulmuştur. Dolayısıyla Diyanet İşleri Başkanlığının bu husustaki tutumu öteden beri yukarıda yayınladığımız açıklamada olduğu gibidir(Din işleri Yüksek Kurulu)
İslam dinine göre insan, diğer varlıklardan bazı açılardan farklı, maddi ve manevî özellikleri olan mükerrem bir varlıktır. Aslı su ve topraktan olan insana Yüce Allah “ruhum” dediği varlık ilkesinden üflemiş, ona “isimlerin tamamını” öğreterek varlığı kavrama ve bu yönüyle madden ve manen terakki etme imkanı vermiştir. Dünya hayatı insanın maddî ve manevi terakkisini gerçekleştirebileceği ya da bunların aksini yaşayacağı bir imtihan alanıdır. Burada iyilik ve kötülüklerle faydalı ile zararlı olan şeyler, imtihan imkanı için bir arada yaratılmıştır. Allah insanı dünyada başıboş bırakmamış, ona doğru yolu gösteren hidayet rehberi kitaplar ve yaşantılarıyla örnek olan peygamberler göndermiştir.
Nitekim Allah Te’âlâ’nın İslâm ile insana öğrettiği esaslardan biri de, insanın, dünyevî veya uhrevî açıdan faydalı olan şeylere yönelmesi ve zararlı olan şeylerden de kaçınmasıdır. Bu nedenle İslâm dini, insana maddî veya manevî yönden zarar verecek olan şeyleri yasaklamış ve faydalı olanları da helâl kılmıştır.
Bu bağlamda, yiyecek ve içeceklerin prensip olarak helal olduğu belirtilirken az bir miktarının yasaklanması, insanın beden ve ruh sağlığının korunması amacına matuftur.
Bu hususta Kur’ân-ı Kerim’de, genel hükmü ifade edecek şekilde, insanlar şöyle uyarılmaktadır:
“Ey insanlar, yeryüzünde bulunan helal ve temiz olan şeylerden yiyin ve şeytanın işlerini/adımlarını takip etmeyin…” (Bakara Sûresi, 16
.“Ey iman edenler! Size verdiğimiz rızıkların temiz olanlarından yiyin ve sadece ona kulluk ediyorsanız ona şükredin.” (Bakara Sûresi, 172 ).
“Sana kendilerine neyin helal kılındığını soruyorlar. De ki: temiz olanlar (tayyibât) size helal kılınmıştır...” (Maide Sûresi, 5/4)
Âyet-i kerîmeler, insanın yiyeceklerinin kendi nezâhet ve mükerrem bir varlık olma durumuna uygun olarak temiz ve nezih yiyecekler olabileceğini bildirmektedir.
Yeryüzündeki nimetleri insanoğlunun istifadesine sunan Yüce Allah, yiyecek olarak haram kılınan hayvanlar ile ilgili olarak şöyle buyurmuştur:
“Allah size murdar eti (leş), kanı, domuz etini ve Allah’tan başkası adına kesilmiş olanı haram kıldı…” (Bakara Sûresi, 173.) Bunun yanında En’âm Sûresi 145. âyeti kerimede de aynı şeyler niteliklerine atıfta bulunularak sayılmıştır.
Bunların yanında Kur’ân-ı Kerîm’de deniz avlarının helal kılındığı ayrıca ifade edilmiştir: “Size ve yolculara geçimlik olmak üzere deniz avı ve yiyeceği helal kılındı…” (Mâide Sûresi, 5.)
Yukarıdaki açıklamalarının yanında Kur’an-ı Kerim, Hz. Peygamber’in helal ve haramları açıklama-bildirme hususundaki görevi ile ilgili olarak şöyle bir ifade kullanmıştır: “…Peygamber onlara iyiliği emreder ve onları kötülükten sakındırır; yine onlara temiz olan şeyleri helal ve pis olan şeyleri de haram kılar…” (A’râf Sûresi, 157).
Nitekim Hz. Peygamber, yenmesi helal ve haram olan hayvanlar ile ilgili açıklamalar yapmıştır. Yapılan bir rivayette şunlar ifade edilmektedir: “Resûlullah s.a.s. azı dişi bulunan yırtıcı hayvanların ve pençesiyle avlanan yırtıcı kuşların etlerinin yenmesini yasaklamıştır.” (Müslim, Sayd, 15-16; Ebû Dâvûd Et’ıme 32.) Bunun yanında pis ve iğrenç olmaları nedeniyle bazı hayvanların yenmesini yasakladığı da bilinmektedir. (Ebû Dâvûd Et’ıme 33-34.)
Deniz ürünleri ile ilgili olarak ise Hz. Peygamber: “Denizin suyu temiz ölüsü helaldir” buyurmuştur (Ebû Dâvûd, Tahâret, 41).
İslam âlimleri, Kur’an ve hadislerde belirtilen hüküm ve ilkeler ışığında hangi hayvanların etinin helâl veya haram olduğunu belirlemeye çalışmışlardır.
Kara ve deniz hayvanları hakkında gerek Kur’ân-ı Kerîm gerekse hadis-i şeriflerde -bazıları dışında- bütün türler isim olarak zikredilmediğinden, bu hususta farklı hükümler ortaya çıkmıştır.
Bu bağlamda, bütün alimlere göre balık türleri helaldir.
Balık dışındaki ürünler, Hanefî âlimler tarafından helal kabul edilmemiştir. Malikî, Şâfiî ve Hanbelî alimleri ise Mâide Sûresinin 96. âyetindeki “deniz avı” ifadesinin kapsamlı oluşunu ve Hz. Peygamber’in (s.a.s.), “Denizin suyu temiz, ölüsü helaldir” ifadesine dayanarak, deniz ürünlerinin yenilmesi hususunda oldukça geniş bir yaklaşım ortaya koymuşlardır. Mâlikî ve Hanbelî alimlere göre, deniz hayvanları prensip olarak helaldir. Ancak timsah gibi yırtıcı hayvanlar helal değildir.
Şafi’î mezhebinde ise; aslen suda yaşadığı halde karada da yaşayabilen kurbağa, yengeç, kaplumbağa ve su yılanı gibi hayvanlar habis ve zararlı oldukları için helal değildir. Bunların dışında kalan midye, kalamar, ıstakoz, karides gibi deniz ürünlerinin yenmesi ise helaldir.
Görüldüğü gibi Kur’ân ve Sünnette yenilmeyecek olan hayvanlar ile ilgili bir liste verilme yönüne gidilmemiş, domuz gibi ismi belirtilerek yasaklananların yanında diğer hayvanlar için ilke ve ölçüler konulmakla yetinilmiştir. Bu nedenle yenmesinin haram olduğu hususunda ittifak edilen hayvanlar oldukça sınırlıdır. Ayrıca sağlığa zararlı maddelerin tüketilmemesi İslâm’ın genel ilkelerinden kabul edilmiştir. Bunun dışında, hakkında açık hüküm bulunmayan maddelerin hükmü hususunda alimler, yukarıda verildiği gibi, ihtilaf etmişlerdir. Aslında bu tür ihtilaflar meselelerin daha iyi anlaşılmasına katkı sunduğu gibi mükellefler için uygulamada kolaylık da sağlamaktadır. Bu bağlamda alimlerin çoğuna göre, yukarıda belirtilen şekliyle, deniz ürünlerinin üretimi ve tüketimin helal olduğu söylenebilir.
Bu açıklamalar, son günlerde bir kısım medya organlarında ve sosyal medya mecralarında başkanlığımıza atfen bazı deniz ürünlerinin haram olduğu fetvasının verildiği şeklinde yer alan manipülatif ve halkımızda karışıklığa yol açan bir takım iyi niyetten yoksun tartışmalar üzerine yapılmıştır. Diyanet İşleri Başkanlığımızın, bu ürünlerin haram olduğuna dair bir kararı bulunmamaktadır. Örneğin Diyanet İşleri Başkanlığı Din İşleri Yüksek Kurulunun yayınlamış olduğu Fetvalar adlı eserde, haram olduğu hususunda ittifak bulunan yiyecekler sayılmış olup (7. Baskı, s. 50
bunlar arasında deniz ürünleri sayılmamıştır. Tartışmaya konu olan kısa fetvada ise sadece mezheplerin görüşlerine atıfta bulunulmuştur. Dolayısıyla Diyanet İşleri Başkanlığının bu husustaki tutumu öteden beri yukarıda yayınladığımız açıklamada olduğu gibidir(Din işleri Yüksek Kurulu)
mehmet öztürk
Cuma, 13 Ağustos 2021 08:34
HİCRET ARKADAŞI
HİCRET ARKADAŞI !
Hicri 1443 yılına girdik. Rabbimizden niyazımız rızasına muvafık bir yıl geçirmeyi nasip etmesidir.
Söz konusu hicri yıl olunca sadakatin sembolü, “O söylüyorsa doğrudur!” cümlesinin sahibi, hicret arkadaşı Hz. Ebubekir’i (r.a.) konuşmaya devam edelim.
İnanan insan onun gibi olmaya çalışmalı; şüphelerden kurtulmalı ve teslimiyet göstermelidir. İnsanın içinde şüpheler varsa, Kur'an'ın ayetleri karşısında Hz. Peygamber (a.s.)'ın sahihliği sübut bulmuş sözleri karşısında hala tereddütler, gelgitler varsa iman etmiş̧ olunabilir mi?
"Hayır, Rabbine andolsun ki, aralarında çıkan anlaşmazlık hususunda seni hakem kılıp sonra da verdiğin hükümden içlerinde hiçbir sıkıntı duymaksızın onu kabullenmedikçe ve boyun eğip teslim olmadıkça iman etmiş olmazlar.”(Nisa, 65) ayeti kerimesi ortada dururken;
“Allah ve Resulü herhangi bir konuda hüküm verdiklerinde artık Mümin bir erkek veya kadın içinişlerinde tercih hakları yoktur. Allah’ın ve Resulünün emrine itaat etmeyenler doğru yoldan açıkçasapmışlardır.” (Ahzab, 36) ayeti varken; “Allah böyle buyuruyor ama” diye başlayancümleler, “Hz. Peygamber (a.s.) böyledemiş ama” diye başlayancümleler sıkıntılı cümlelerdir. İman zafiyetini, iman problemini gösterencümlelerdir…
Hz. Ebubekir (r.a.)’i konuşmaya devam ediyoruz:
Efendimiz (a.s.) bir gün bir namaz sonrası sahabesini belli hususlara teşvik etmek üzere soruyor. “Bugünoruçlu olan var mı aranızda?”
- “Ben ya Rasulallah!”
Sesin geldiği yer Hz. Ebubekir'in yeridir.
“Bugün aranızda yoksul doyuran var mı? Bir fakirin, bir muhtacın ihtiyacını gideren; açın karnını doyuran var mı?”
-“Ben ya Rasulallah!” cevabı geliyor yine aynı yerden.
-“Bugün bir cenazeye katılan, cenazeyi teşyi eden, onunla beraber kabre giden, namazını kılan var mı?”
Yine aynı şekilde ses aynı yerden geliyor: “Ben ya Rasulallah!”
-“Bugün bir hasta ziyaret eden var mı?”
Aynı yerden yine “Ben ya Rasulallah! Hasta ziyaret ettim.” deyince Efendimiz (a.s.): “Bu özellikler bir kişide bulunursa cennete girer” cevabını verir.
Hz. Ebubekir (r.a.)'ın neden faziletli, neden sıddîk, neden meziyetleriyle önegeçmiş bir insan, bir sahabiolduğunu anlamamıza örnekteşkil edecek hadiselerden bir tanesidir.
Hz. Ömer(r.a.) diyor ki: “Sürekli Ebubekir infakta, hayırda beni geçiyor. Tebûk seferi emri verilince; ben bu sefer onu geçeceğim diye içimden niyetlendim. Malımı, mülkümü topladım. Malımın yarısını; orduyu teçhiz için getirdim. Ebubekir'in ne getirdiğini merak ediyordum. Sonra Ebubekir de geldi neyi var neyi yok toplamış hepsini getirmişti. Allah'ın Resulü (a.s.) sordu: “Ebubekir “dedi. “Geride ne bıraktın?” “Ya Rasulallah! Allah ve Rasulünü, Allah ve Rasulünün sevgisini bıraktım” demişti. Cömertlikte de zirveydi. Sakindi. Panik yapmazdı. Allah'ın Rasulü (a.s.) vefat edince Hz. Ömer (r.a.), yalınkılıç “Kim Muhammed öldü derse onu öldürürüm” diyordu. Anlamakta, kabullenmekte, zorlanıyordu. Hâlbuki Efendimiz (a.s.)'ınölümlü olduğunu ifade eden ayeti mutlaka okumuştu: “Elbette sen öleceksin, onlar da ölecek.” (Zümer, 30) buyuruyordu Cenab-ı Hak (c.c.). Hz. Ömer (r.a.), Efendimiz (a.s.)’a bağlılığından ve sevgisinden dolayı acı haberi kabul etmekte zorlanıyordu. Hz. Ebubekir (r.a.) geldi. “Her kim Muhammed’e (a.s.) kulluk ediyorsa bilsin ki Muhammed (a.s.) ölmüştür. Her kim Allah'a kulluk ediyorsa bilsin ki Allah ‘Hay’dır. Asla ölmeyecektir” dedi ve Efendimizin yüzünü açtı. “Sağlığında da güzeldin,öldükten sonra da güzelsin ya Rasulallah!” dedi ve alnını öptü. Örttü üstünü tekrar.
İki seneden birazcık fazla halifelik yaptı. Vefat ettikten sonra Hz. Ömer (r.a.) halife olunca bir testi buldu. Çamurdan yapılmış bir testi. Kırdı testiyi. İçindeküçükküçük paralar ve bir not... “Bunlar, bu paralar devlet malından, hazineden bana bağlananmaaştan arta kalanlardır. Benden sonra kim gelirse bilsin ki bunlar devletin malıdır, hazinenin malıdır. Bunlar benim şahsi malım değildir” yazıyordu. Kendisi için tahsis edilen maaştan arta kalanları biriktirmiş ve bir de vasiyet bırakmış. “Bunlar devletin hazinesine aittir. Devletin hazinesinden fakir-fukara için harcarsın” diye. Hz. Ömer(r.a.) duygulandı. “Bize ne kadar ağır bir yük bıraktın, ne kadar ağır bir miras bıraktın ey Ebubekir!” dedi Hz. Ebubekir’de (r.a.) daha çokgüzellik var. Allah Teâlâ Hazretleri, Hz. Ebubekir (r.a.)'ın hayatından hayatımıza sadakat taşıyabilmeyi nasip eylesin. Hayatımızı, ahlakımızı; onun hayatına ve ahlakına benzetsin… (Burhan İşliyen Dib.başk.Yard)
Hicri 1443 yılına girdik. Rabbimizden niyazımız rızasına muvafık bir yıl geçirmeyi nasip etmesidir.
Söz konusu hicri yıl olunca sadakatin sembolü, “O söylüyorsa doğrudur!” cümlesinin sahibi, hicret arkadaşı Hz. Ebubekir’i (r.a.) konuşmaya devam edelim.
İnanan insan onun gibi olmaya çalışmalı; şüphelerden kurtulmalı ve teslimiyet göstermelidir. İnsanın içinde şüpheler varsa, Kur'an'ın ayetleri karşısında Hz. Peygamber (a.s.)'ın sahihliği sübut bulmuş sözleri karşısında hala tereddütler, gelgitler varsa iman etmiş̧ olunabilir mi?
"Hayır, Rabbine andolsun ki, aralarında çıkan anlaşmazlık hususunda seni hakem kılıp sonra da verdiğin hükümden içlerinde hiçbir sıkıntı duymaksızın onu kabullenmedikçe ve boyun eğip teslim olmadıkça iman etmiş olmazlar.”(Nisa, 65) ayeti kerimesi ortada dururken;
“Allah ve Resulü herhangi bir konuda hüküm verdiklerinde artık Mümin bir erkek veya kadın içinişlerinde tercih hakları yoktur. Allah’ın ve Resulünün emrine itaat etmeyenler doğru yoldan açıkçasapmışlardır.” (Ahzab, 36) ayeti varken; “Allah böyle buyuruyor ama” diye başlayancümleler, “Hz. Peygamber (a.s.) böyledemiş ama” diye başlayancümleler sıkıntılı cümlelerdir. İman zafiyetini, iman problemini gösterencümlelerdir…
Hz. Ebubekir (r.a.)’i konuşmaya devam ediyoruz:
Efendimiz (a.s.) bir gün bir namaz sonrası sahabesini belli hususlara teşvik etmek üzere soruyor. “Bugünoruçlu olan var mı aranızda?”
- “Ben ya Rasulallah!”
Sesin geldiği yer Hz. Ebubekir'in yeridir.
“Bugün aranızda yoksul doyuran var mı? Bir fakirin, bir muhtacın ihtiyacını gideren; açın karnını doyuran var mı?”
-“Ben ya Rasulallah!” cevabı geliyor yine aynı yerden.
-“Bugün bir cenazeye katılan, cenazeyi teşyi eden, onunla beraber kabre giden, namazını kılan var mı?”
Yine aynı şekilde ses aynı yerden geliyor: “Ben ya Rasulallah!”
-“Bugün bir hasta ziyaret eden var mı?”
Aynı yerden yine “Ben ya Rasulallah! Hasta ziyaret ettim.” deyince Efendimiz (a.s.): “Bu özellikler bir kişide bulunursa cennete girer” cevabını verir.
Hz. Ebubekir (r.a.)'ın neden faziletli, neden sıddîk, neden meziyetleriyle önegeçmiş bir insan, bir sahabiolduğunu anlamamıza örnekteşkil edecek hadiselerden bir tanesidir.
Hz. Ömer(r.a.) diyor ki: “Sürekli Ebubekir infakta, hayırda beni geçiyor. Tebûk seferi emri verilince; ben bu sefer onu geçeceğim diye içimden niyetlendim. Malımı, mülkümü topladım. Malımın yarısını; orduyu teçhiz için getirdim. Ebubekir'in ne getirdiğini merak ediyordum. Sonra Ebubekir de geldi neyi var neyi yok toplamış hepsini getirmişti. Allah'ın Resulü (a.s.) sordu: “Ebubekir “dedi. “Geride ne bıraktın?” “Ya Rasulallah! Allah ve Rasulünü, Allah ve Rasulünün sevgisini bıraktım” demişti. Cömertlikte de zirveydi. Sakindi. Panik yapmazdı. Allah'ın Rasulü (a.s.) vefat edince Hz. Ömer (r.a.), yalınkılıç “Kim Muhammed öldü derse onu öldürürüm” diyordu. Anlamakta, kabullenmekte, zorlanıyordu. Hâlbuki Efendimiz (a.s.)'ınölümlü olduğunu ifade eden ayeti mutlaka okumuştu: “Elbette sen öleceksin, onlar da ölecek.” (Zümer, 30) buyuruyordu Cenab-ı Hak (c.c.). Hz. Ömer (r.a.), Efendimiz (a.s.)’a bağlılığından ve sevgisinden dolayı acı haberi kabul etmekte zorlanıyordu. Hz. Ebubekir (r.a.) geldi. “Her kim Muhammed’e (a.s.) kulluk ediyorsa bilsin ki Muhammed (a.s.) ölmüştür. Her kim Allah'a kulluk ediyorsa bilsin ki Allah ‘Hay’dır. Asla ölmeyecektir” dedi ve Efendimizin yüzünü açtı. “Sağlığında da güzeldin,öldükten sonra da güzelsin ya Rasulallah!” dedi ve alnını öptü. Örttü üstünü tekrar.
İki seneden birazcık fazla halifelik yaptı. Vefat ettikten sonra Hz. Ömer (r.a.) halife olunca bir testi buldu. Çamurdan yapılmış bir testi. Kırdı testiyi. İçindeküçükküçük paralar ve bir not... “Bunlar, bu paralar devlet malından, hazineden bana bağlananmaaştan arta kalanlardır. Benden sonra kim gelirse bilsin ki bunlar devletin malıdır, hazinenin malıdır. Bunlar benim şahsi malım değildir” yazıyordu. Kendisi için tahsis edilen maaştan arta kalanları biriktirmiş ve bir de vasiyet bırakmış. “Bunlar devletin hazinesine aittir. Devletin hazinesinden fakir-fukara için harcarsın” diye. Hz. Ömer(r.a.) duygulandı. “Bize ne kadar ağır bir yük bıraktın, ne kadar ağır bir miras bıraktın ey Ebubekir!” dedi Hz. Ebubekir’de (r.a.) daha çokgüzellik var. Allah Teâlâ Hazretleri, Hz. Ebubekir (r.a.)'ın hayatından hayatımıza sadakat taşıyabilmeyi nasip eylesin. Hayatımızı, ahlakımızı; onun hayatına ve ahlakına benzetsin… (Burhan İşliyen Dib.başk.Yard)
mehmet öztürk
Perşembe, 12 Ağustos 2021 12:02
ALLAH'IM
Allah'ım toplumumuzdaki azmış ve sapkınların yüzünden azap afat musibet verme, ÜLKEMİZ ÜZERİNDEKİ BELA MUSİBET VE AFATLARI KALDIR.(amin)Yağmurları Rahmet olarak indir ,Rahmet kaynaklarını bereketlendir.(amin)
mehmet öztürk
Perşembe, 12 Ağustos 2021 12:02
Sübhaneke
NAMAZA NİYE SUBHANEKE DUASI İLE BAŞLARIZ BİLİR MİSİNİZ?
Çünkü yüce ALLAH
Arşı yaratınca meleklere onu taşımasını söyledi
Meleklere Arş ağır geldi onlar da şöyle duâ ettiler
Subhane-ke allâhümme ve bihamdik
ALLAH'IM seni tesbih ve tenzih eder sana hamd ederiz
Ve tebara kesmük
İsmin mübarektir
Ve tealâ ceddük
Azamet ve celalin yüksektir
Va lâ Îlâhe ğayruk
Ve Sen'den başka tapınacak yoktur
Dediler ve arşı taşımaya kuvvet buldular
Evet namaz duâlarının ilki olan Subhâneke duası tekbirden sonra okuduğumuz ilk duâ
Peki her hayrın başı olan Besmele'den bile önce okunması ne demek bilir miyiz?
Çünkü namaz ağırdır
Onu taşıyabilmek için bizler’de namazımıza başlamadan önce okumuş olduğumuz "Sübhaneke" duasıyla nefis ve Şeytan'ın üzerimize serpmiş olduğu ölü toprağını bütün güç ve iradenin yalnızca kendisinde toplanmış olan o yüce makamdan bu duanın hürmetine kaldırmasını talep ederiz
Dilimiz ile söylemesek’de halimizle o makama şöyle sesleniyoruz;
YA RABB arşı taşıyan meleklerinin bu dua hürmetine üzerindeki yüklerini nasıl hafiflettiysen bizim’de üzerimizdeki yükleri öyle hafiflet,
İbadetimizden feyiz almamızı kolaylaştır diyerek o kutsiyet ötesi makamdan yardım talep ediyoruz
ALLAH'IN RAHMETİ BEREKETİ üzerinize olsun
HZ .ALLAH Ümmeti MUHAMMED'e Hakkıyla Namaz Kılmayı Nasip Etsin...(Amiin)(Alıntı)
Çünkü yüce ALLAH
Arşı yaratınca meleklere onu taşımasını söyledi
Meleklere Arş ağır geldi onlar da şöyle duâ ettiler
Subhane-ke allâhümme ve bihamdik
ALLAH'IM seni tesbih ve tenzih eder sana hamd ederiz
Ve tebara kesmük
İsmin mübarektir
Ve tealâ ceddük
Azamet ve celalin yüksektir
Va lâ Îlâhe ğayruk
Ve Sen'den başka tapınacak yoktur
Dediler ve arşı taşımaya kuvvet buldular
Evet namaz duâlarının ilki olan Subhâneke duası tekbirden sonra okuduğumuz ilk duâ
Peki her hayrın başı olan Besmele'den bile önce okunması ne demek bilir miyiz?
Çünkü namaz ağırdır
Onu taşıyabilmek için bizler’de namazımıza başlamadan önce okumuş olduğumuz "Sübhaneke" duasıyla nefis ve Şeytan'ın üzerimize serpmiş olduğu ölü toprağını bütün güç ve iradenin yalnızca kendisinde toplanmış olan o yüce makamdan bu duanın hürmetine kaldırmasını talep ederiz
Dilimiz ile söylemesek’de halimizle o makama şöyle sesleniyoruz;
YA RABB arşı taşıyan meleklerinin bu dua hürmetine üzerindeki yüklerini nasıl hafiflettiysen bizim’de üzerimizdeki yükleri öyle hafiflet,
İbadetimizden feyiz almamızı kolaylaştır diyerek o kutsiyet ötesi makamdan yardım talep ediyoruz
ALLAH'IN RAHMETİ BEREKETİ üzerinize olsun
HZ .ALLAH Ümmeti MUHAMMED'e Hakkıyla Namaz Kılmayı Nasip Etsin...(Amiin)(Alıntı)
mehmet öztürk
Pazar, 01 Ağustos 2021 05:31
Her Topluluğa Peygamber Gönderildi mi?
Her topluluğa peygamber gönderilmiş midir ve peygamberlerin sayısı kaçtır?
Kur’an, ilk peygamber Hz. Âdem’den (a.s.) son peygamber Hz. Muhammed’e (s.a.s.) kadar pek çok peygamberin gelip geçtiğini ve her kavme Allah’ın peygamber gönderdiğini bize haber vermektedir. Hicr Sûresinin 10. ayetinde “Ey Muhammed! Andolsun, senden önceki topluluklara da peygamber gönderdik.” Nahl Suresi’nin 36. ayetinde “Andolsun biz, her ümmete, “Allah’a kulluk edin, tağuttan kaçının” diye peygamber gönderdik. Allah onlardan kimini doğru yola iletti, onlardan kimine de (kendi iradeleri sebebiyle) sapıklık hak oldu. Şimdi yeryüzünde dolaşın da peygamberleri yalanlayanların sonunun ne olduğunu görün.” buyrulmaktadır. Bu ayetler tarihî süreç içerisinde Yüce Allah’ın insan topluluklarını peygambersiz bırakmadığını gösterir. Mü’min Sûresi 78. ayetinde de “Andolsun, senden önce de peygamberler gönderdik. Onlardan sana kıssalarını anlattığımız kimseler de var, durumlarını sana bildirmediğimiz kimseler de var.” buyurulmaktadır.
Kur’an-ı Kerim’in İsra Sûresi’nin 15. ayetinde “Biz, bir peygamber göndermedikçe (kimseye) azap edici değiliz.” buyurulmaktadır. Bu ayetten de anlaşılan Allah bütün kavimlere, bütün topluluklara peygamberler göndermiştir. Ancak bunlardan sadece 25 tanesinin ismi Kur’an-ı Kerim’de zikredilmiştir. Hadislerde gönderilen peygamberlerin sayısının 124.000 olduğunun haber verilmesinden (Ahmed b. Hanbel, el-Müsned, V, 266) hareketle insan topluluklarının bulunduğu her bölgeye Allah’ın peygamber gönderdiği; ancak bunların hepsinin ismini Kur’an’da, Tevrat ve İncil’de zikretmediği hükmüne ulaşılabilir. Zira Kur’an’da kendilerine peygamber gelmemiş hiçbir topluluk ve ümmet bulunmadığı açıkça beyan edilmiştir ( Fatır 35/24; en-Nahl 16/63;Yunus 10/47) (Din işleri Yüksek Kurulu)
Kur’an, ilk peygamber Hz. Âdem’den (a.s.) son peygamber Hz. Muhammed’e (s.a.s.) kadar pek çok peygamberin gelip geçtiğini ve her kavme Allah’ın peygamber gönderdiğini bize haber vermektedir. Hicr Sûresinin 10. ayetinde “Ey Muhammed! Andolsun, senden önceki topluluklara da peygamber gönderdik.” Nahl Suresi’nin 36. ayetinde “Andolsun biz, her ümmete, “Allah’a kulluk edin, tağuttan kaçının” diye peygamber gönderdik. Allah onlardan kimini doğru yola iletti, onlardan kimine de (kendi iradeleri sebebiyle) sapıklık hak oldu. Şimdi yeryüzünde dolaşın da peygamberleri yalanlayanların sonunun ne olduğunu görün.” buyrulmaktadır. Bu ayetler tarihî süreç içerisinde Yüce Allah’ın insan topluluklarını peygambersiz bırakmadığını gösterir. Mü’min Sûresi 78. ayetinde de “Andolsun, senden önce de peygamberler gönderdik. Onlardan sana kıssalarını anlattığımız kimseler de var, durumlarını sana bildirmediğimiz kimseler de var.” buyurulmaktadır.
Kur’an-ı Kerim’in İsra Sûresi’nin 15. ayetinde “Biz, bir peygamber göndermedikçe (kimseye) azap edici değiliz.” buyurulmaktadır. Bu ayetten de anlaşılan Allah bütün kavimlere, bütün topluluklara peygamberler göndermiştir. Ancak bunlardan sadece 25 tanesinin ismi Kur’an-ı Kerim’de zikredilmiştir. Hadislerde gönderilen peygamberlerin sayısının 124.000 olduğunun haber verilmesinden (Ahmed b. Hanbel, el-Müsned, V, 266) hareketle insan topluluklarının bulunduğu her bölgeye Allah’ın peygamber gönderdiği; ancak bunların hepsinin ismini Kur’an’da, Tevrat ve İncil’de zikretmediği hükmüne ulaşılabilir. Zira Kur’an’da kendilerine peygamber gelmemiş hiçbir topluluk ve ümmet bulunmadığı açıkça beyan edilmiştir ( Fatır 35/24; en-Nahl 16/63;Yunus 10/47) (Din işleri Yüksek Kurulu)
mehmet öztürk
Perşembe, 29 Temmuz 2021 05:13
SORUMLULUK BİLİNCİ
SORUMLULUK BİLİNCİ !
Abdullah b. Ümmi Mektum; Resûlullah (s.a.v.) ‘in ikinci müezzini...
Kureyş kabilesinden olup Hz. Hatice annemizin dayısının oğlu. Engelli bir sahabedir. Rabbimiz gözleriyle imtihan etmiştir onu. Allah (c.c.) zihin engelli, gönül engelli olmaktan muhafaza etsin bizleri...
Fizyolojik engeller; gözümüzün, elimizin, ayağımızın, kulağımızın ya da vücudumuzun başka bir tarafının engelli olması değil asıl problem. Asıl problem gönüllerin iman engelli olması, asıl problem gönüllere şirk bulaşması, asıl problem kalplere küfür bulaşması, asıl engel nifak engelidir.
Ayet-i kerimede Rabbimiz (c.c.): “...Şu bir gerçek ki gözler körleşmez, fakat göğüslerdeki kalpler körleşir.”(Hac, 46) buyurmaktadır. Gözler kör olmaz, asıl kör olanlar kalplerdir buyuruyor. Allah (c.c.) kalp körlüğünden hepimizi muhafaza buyursun!
Peygamber Efendimiz (a.s.) her bulduğu fırsatta iman davasını; Kur'an'ı, inen ayetleri insanlara anlatıp onları karanlıklardan aydınlığa ulaştırmaya çalışıyordu. Küfür karanlıklarından, şirk karanlıklarından kurtarıp; tevhid aydınlığına ulaşmalarını temin etmeye çalışıyordu. Onlar anlamak istemeseler de direnseler de; kulaklarını, gönüllerini, gözlerini hak ve hakikate kapatsalar da Efendimiz (a.s.) bir insana daha “La İlahe İllallah”ı anlatabilirsem diye çaba içerisindeydi. Allah'ın varlığını, birliğini, kudretini; Muhammed Mustafa (a.s.)'ın O’nun kulu ve Resulü olduğunu, putlara tapmamaları gerektiğini anlatıyor, şirkten, küfürden kurtulmaları için kendisini paralıyordu adeta... Kur'an-ı Kerim’de Rabbimiz “İman etmiyorlar diye neredeyse kendini helâk edeceksin!” diye hitap ediyor Efendimiz (a.s.)’a…
Bir gün Efendimiz (a.s.) Mekke’nin ileri gelenlerinden bir grupla konuşurken onun ne yaptığını, neyle meşgul olduğunu bilmeyen ama sesini duyan Abdullah b. Ümmi Mektum geldi. Efendimiz (a.s.)’ın sesi geliyor ama karşısında kimin olduğunu Hz. Peygamber’in ne yapmaya çalıştığını tabii olarak görmediği için yeteri kadar kavrayamamıştı. Efendimiz (a.s.)’a bir şeyler sordu. Hz. Peygamber (a.s.) sohbet ettiği gruptaki insanların iman etmesini çok arzu ettiğinden dolayı sözünün yarıda kesilmesinden, bir şeyler anlatmaya çalışırken o anlatımının bölünmesinden hoşlanmadı belli ki. Birazcık yüzü asılmış olabilir. Birazcık sırtını dönmüş olabilir. Allah (c.c.), Efendimiz (a.s.)'ın âmânın gelip sözünü kesmesinden hoşlanmamasından hoşlanmadı, hemen uyardı Peygamber Efendimiz (a.s.)’i.
“Yüzünü ekşitip başını çevirdi. Görme engelli o kişi geldi diye. Ama (ey Peygamber!) Sen nereden bileceksin, belki o kendini arındıracaktı. Yahut o bir öğüt alacak, bu öğüt kendisine fayda verecekti. Sen ise kendini her bakımdan ihtiyaçsız görenle ilgileniyorsun. Onun arınmamasından sen sorumlu tutulmayacaksın ki! Gönlünde Allah korkusu taşıyarak koşup sana geleni umursamıyorsun!” (Abese,1-10) diye Efendimiz (a.s.)'ı uyaran ayetler geldi.
Allah katında; aidiyetlerimiz, makamlarımız, boyumuz-posumuz, endamımız, bindiğimiz arabalarımız, oturduğumuz evlerimiz, işgal ettiğimiz makamlarımız, mal-mülk ve zenginliğimizle değer kazanmıyoruz. Efendimiz (a.s.)'ın onca dikkatine, rahmet Peygamberi oluşuna rağmen bir yüzünü ekşitmesi bile Cenab-ı Hakk’ın hoşlanmadığı bir durum olmuştur. Hafif sırtını dönmesi bile Allah'ın ikazına muhatap kılmıştır.
Allah Teâlâ; “Rab’lerinin hoşnutluğunu arzu ederek, sabah akşam O’na yalvaran yoksul, ezilmiş, gariban, fakat gönülleri imanla dopdolu o fedakâr insanlarla birlikte candan sabret, onların dertlerine, sevinçlerine ortak ol ve sakın dünya hayatının göz kamaştırıcı câzibesine kapılıp da, gözlerini onların üzerinden bir an olsun ayırma! Bencil, arzularının kölesi olan, bu yüzden yüreğini Kur’an’da dile getirdiğimiz öğüt ve uyarılarımıza, yani Zikrimize karşı duyarsız kıldığımız ve işi gücü zulüm, haksızlık ve taşkınlık olan kimselere sakın itaat etme! Yoksul ve zayıf müminleri yanından uzaklaştırdığın takdirde sana iman edeceklerini söyleyen bu kendini beğenmiş kâfirlerin teklifine uymayı aklından bile geçirme!” (Kehf,2 buyurmak suretiyle zenginlerin, kendini beğenmişlerin gönlünü kazanmak için sakın o garibanları yanında uzaklaştırma diye uyarılar yapıyor.
Hz. Peygamber (a.s.) “Rabbim beni terbiye etti. Terbiyemi güzel yaptı, beni ne güzel terbiye etti” ifadelerinde buyurduğu gibi bütün bu yetiştirmenin vahiyle terbiye edilmesinin neticesinde garibe, yoksul ve fakire, sakata, hastaya... öyle bir itina gösterir, öyle bir rahmetle muamele ederdi ki... Efendimiz (a.s.) yolda giderken yolun kenarında o günkü şartlarda köleler (temizlik işçileri)kaldırımda (yolun kenarında) böyle bir şeyler koymuşlar ortalarına yemek yiyorlar. Kibirli bir insan, kendisini üstün gören-makam mevki sahibi- bir insan, sokağın ortasında, yolun kenarında kölelerin, hizmetçilerin sofrasına asla oturmaz. Efendimiz (a.s.) oradan geçerken o hizmet eden köleler “Ya Rasulallah! Bizimle soframızı paylaşır mısın?” diye Efendimiz (a.s.)’ı davet ediyorlar. Hz. Peygamber (a.s.)’de büyüklenmenin, kibrin zerresi yoktur, emaresi yoktur. “Kalbinde hardal tanesi kadar kibir olan cennete giremez!” buyurur Hz Peygamber (a.s.). Onun için hemen onları onure etmek için -ihtiyacı olduğundan değil- davetlerine icabet etmek için, gönülleri kalmasın, Peygamberimiz (a.s.) bize tenezzül etmedi, bizim yanımıza oturmadı demesinler diye oturdu yanlarına. Çünkü insana saygı duyuyordu. Yanlarına oturup onlarla sofralarını paylaşırken Arap aristokratlarından birisi geçti. Kendisini toplumda farklı gören kafaya sahip olan adamlardan bir tanesiydi. Efendimiz (a.s.)’ı orada -kölelerin yanında- oturmuş, sofralarını paylaşırken görünce “Şuna bak! Oturmuş kölelerle birlikte köle gibi yemek yiyor” dedi. Efendimiz (a.s.)’a böyle sataştı. Hz. Peygamber (a.s.) mübarek yüzünü sesin geldiği tarafa doğru çevirdi ve şöyle buyurdu:“Benden iyi köle mi olur! Ben âlemlerin Rabbi Allah'ın kölesiyim. Ben âlemlerin Rabbi Allah'ın kölesiyim.”
Abdullah b. Ümmü Mektum’un geldiği zaman farkında olmaksızın yüzünü hafif ekşiten Efendimiz (a.s.)’ın yaşamış olduğu hadise neticesinde inen ayetlerden çıkarmamız gereken çok ders var bu anlamda.
Efendimiz (a.s.) Medine'den ayrıldığında Medine'de yerine vekil olarak Abdullah b. Ümmü Mektum’u bıraktı. Hz. Bilal'in ezan okunmadığı zamanlarda ezanı kendisine okuma görevi verdiği sahabilerden bir tanesiydi. Cihat emri gelince, Allah için sefere çıkma emri gelince Abdullah en önde olanlardan bir tanesiydi. “Ya Rasulallah! Gücüm yetseydi seninle beraber cihad meydanlarında koşardım” diyen,öyle sorumluluk duyan bir zattı.
Kadisiye Şavaşında, Hz. Ömer döneminde “Ben de katılmak istiyorum. Sancağı bana verin. Ben zaten düşmanın nereden geldiğini görmem, kaçma imkânım da kaçma şansım da yoktur” dedi. Sancağı aldı eline Kadisiye Savaşı sırasında şahadet şerbetini içti. Gözünün görmemesi Abdullah'a engel olmamıştı.
Kulağın duymaması bazen insana engel olmaz. Bazen ayakların yürüme kabiliyetini kaybetmesi insana engel olmaz. Dilinin konuşma kabiliyetini kaybetmesi insana engel olmaz. Asıl engel gönüllerdedir.
Bulunduğumuz her yerde Allah'ın rızasını kazanmanın gayretiyle bir mesuliyet duygusu taşımalıyız. Dünyaya sadece Rabbimizin rızasını kazanmak üzere gönderildik. Yaşamış olduğumuz hayat, bize O’nun rızasını kazandıracak bir hayatsa anlamlı bir hayattır. Yaşamış olduğumuz hayat bizi cennete götürmeyecekse, Allah'ın rahmetine, mağfiretine nail kılmayacaksa; yaşamış olduğumuz hayat bizi peygamberlerle, şe***le, salihlerle beraber kılmayacaksa bu hayatın anlamı yoktur.
Abdullah bin Ümmü Mektum’un hayatından almamız gereken dersler arasında; engelleri dolayısıyla -fiziki ya da başka engelleri- toplumda zorluk yaşayan kardeşlerimizin işini kolaylaştırmak, onlara Kur'an'ın vermiş olduğu değeri vermek hem de engelli bile olsa, Abdullah Bin Ümmü Mektum’un mesuliyet duygusundan istifade ederek, hayatımıza bir sorumluluk duygusu taşıyıp cennete ve Cemalullaha gidecek bir hayatı yaşamaya çalışmak da olmalıdır…(Burhan İşliyen Dib.başk.Yard.)
Abdullah b. Ümmi Mektum; Resûlullah (s.a.v.) ‘in ikinci müezzini...
Kureyş kabilesinden olup Hz. Hatice annemizin dayısının oğlu. Engelli bir sahabedir. Rabbimiz gözleriyle imtihan etmiştir onu. Allah (c.c.) zihin engelli, gönül engelli olmaktan muhafaza etsin bizleri...
Fizyolojik engeller; gözümüzün, elimizin, ayağımızın, kulağımızın ya da vücudumuzun başka bir tarafının engelli olması değil asıl problem. Asıl problem gönüllerin iman engelli olması, asıl problem gönüllere şirk bulaşması, asıl problem kalplere küfür bulaşması, asıl engel nifak engelidir.
Ayet-i kerimede Rabbimiz (c.c.): “...Şu bir gerçek ki gözler körleşmez, fakat göğüslerdeki kalpler körleşir.”(Hac, 46) buyurmaktadır. Gözler kör olmaz, asıl kör olanlar kalplerdir buyuruyor. Allah (c.c.) kalp körlüğünden hepimizi muhafaza buyursun!
Peygamber Efendimiz (a.s.) her bulduğu fırsatta iman davasını; Kur'an'ı, inen ayetleri insanlara anlatıp onları karanlıklardan aydınlığa ulaştırmaya çalışıyordu. Küfür karanlıklarından, şirk karanlıklarından kurtarıp; tevhid aydınlığına ulaşmalarını temin etmeye çalışıyordu. Onlar anlamak istemeseler de direnseler de; kulaklarını, gönüllerini, gözlerini hak ve hakikate kapatsalar da Efendimiz (a.s.) bir insana daha “La İlahe İllallah”ı anlatabilirsem diye çaba içerisindeydi. Allah'ın varlığını, birliğini, kudretini; Muhammed Mustafa (a.s.)'ın O’nun kulu ve Resulü olduğunu, putlara tapmamaları gerektiğini anlatıyor, şirkten, küfürden kurtulmaları için kendisini paralıyordu adeta... Kur'an-ı Kerim’de Rabbimiz “İman etmiyorlar diye neredeyse kendini helâk edeceksin!” diye hitap ediyor Efendimiz (a.s.)’a…
Bir gün Efendimiz (a.s.) Mekke’nin ileri gelenlerinden bir grupla konuşurken onun ne yaptığını, neyle meşgul olduğunu bilmeyen ama sesini duyan Abdullah b. Ümmi Mektum geldi. Efendimiz (a.s.)’ın sesi geliyor ama karşısında kimin olduğunu Hz. Peygamber’in ne yapmaya çalıştığını tabii olarak görmediği için yeteri kadar kavrayamamıştı. Efendimiz (a.s.)’a bir şeyler sordu. Hz. Peygamber (a.s.) sohbet ettiği gruptaki insanların iman etmesini çok arzu ettiğinden dolayı sözünün yarıda kesilmesinden, bir şeyler anlatmaya çalışırken o anlatımının bölünmesinden hoşlanmadı belli ki. Birazcık yüzü asılmış olabilir. Birazcık sırtını dönmüş olabilir. Allah (c.c.), Efendimiz (a.s.)'ın âmânın gelip sözünü kesmesinden hoşlanmamasından hoşlanmadı, hemen uyardı Peygamber Efendimiz (a.s.)’i.
“Yüzünü ekşitip başını çevirdi. Görme engelli o kişi geldi diye. Ama (ey Peygamber!) Sen nereden bileceksin, belki o kendini arındıracaktı. Yahut o bir öğüt alacak, bu öğüt kendisine fayda verecekti. Sen ise kendini her bakımdan ihtiyaçsız görenle ilgileniyorsun. Onun arınmamasından sen sorumlu tutulmayacaksın ki! Gönlünde Allah korkusu taşıyarak koşup sana geleni umursamıyorsun!” (Abese,1-10) diye Efendimiz (a.s.)'ı uyaran ayetler geldi.
Allah katında; aidiyetlerimiz, makamlarımız, boyumuz-posumuz, endamımız, bindiğimiz arabalarımız, oturduğumuz evlerimiz, işgal ettiğimiz makamlarımız, mal-mülk ve zenginliğimizle değer kazanmıyoruz. Efendimiz (a.s.)'ın onca dikkatine, rahmet Peygamberi oluşuna rağmen bir yüzünü ekşitmesi bile Cenab-ı Hakk’ın hoşlanmadığı bir durum olmuştur. Hafif sırtını dönmesi bile Allah'ın ikazına muhatap kılmıştır.
Allah Teâlâ; “Rab’lerinin hoşnutluğunu arzu ederek, sabah akşam O’na yalvaran yoksul, ezilmiş, gariban, fakat gönülleri imanla dopdolu o fedakâr insanlarla birlikte candan sabret, onların dertlerine, sevinçlerine ortak ol ve sakın dünya hayatının göz kamaştırıcı câzibesine kapılıp da, gözlerini onların üzerinden bir an olsun ayırma! Bencil, arzularının kölesi olan, bu yüzden yüreğini Kur’an’da dile getirdiğimiz öğüt ve uyarılarımıza, yani Zikrimize karşı duyarsız kıldığımız ve işi gücü zulüm, haksızlık ve taşkınlık olan kimselere sakın itaat etme! Yoksul ve zayıf müminleri yanından uzaklaştırdığın takdirde sana iman edeceklerini söyleyen bu kendini beğenmiş kâfirlerin teklifine uymayı aklından bile geçirme!” (Kehf,2
buyurmak suretiyle zenginlerin, kendini beğenmişlerin gönlünü kazanmak için sakın o garibanları yanında uzaklaştırma diye uyarılar yapıyor.Hz. Peygamber (a.s.) “Rabbim beni terbiye etti. Terbiyemi güzel yaptı, beni ne güzel terbiye etti” ifadelerinde buyurduğu gibi bütün bu yetiştirmenin vahiyle terbiye edilmesinin neticesinde garibe, yoksul ve fakire, sakata, hastaya... öyle bir itina gösterir, öyle bir rahmetle muamele ederdi ki... Efendimiz (a.s.) yolda giderken yolun kenarında o günkü şartlarda köleler (temizlik işçileri)kaldırımda (yolun kenarında) böyle bir şeyler koymuşlar ortalarına yemek yiyorlar. Kibirli bir insan, kendisini üstün gören-makam mevki sahibi- bir insan, sokağın ortasında, yolun kenarında kölelerin, hizmetçilerin sofrasına asla oturmaz. Efendimiz (a.s.) oradan geçerken o hizmet eden köleler “Ya Rasulallah! Bizimle soframızı paylaşır mısın?” diye Efendimiz (a.s.)’ı davet ediyorlar. Hz. Peygamber (a.s.)’de büyüklenmenin, kibrin zerresi yoktur, emaresi yoktur. “Kalbinde hardal tanesi kadar kibir olan cennete giremez!” buyurur Hz Peygamber (a.s.). Onun için hemen onları onure etmek için -ihtiyacı olduğundan değil- davetlerine icabet etmek için, gönülleri kalmasın, Peygamberimiz (a.s.) bize tenezzül etmedi, bizim yanımıza oturmadı demesinler diye oturdu yanlarına. Çünkü insana saygı duyuyordu. Yanlarına oturup onlarla sofralarını paylaşırken Arap aristokratlarından birisi geçti. Kendisini toplumda farklı gören kafaya sahip olan adamlardan bir tanesiydi. Efendimiz (a.s.)’ı orada -kölelerin yanında- oturmuş, sofralarını paylaşırken görünce “Şuna bak! Oturmuş kölelerle birlikte köle gibi yemek yiyor” dedi. Efendimiz (a.s.)’a böyle sataştı. Hz. Peygamber (a.s.) mübarek yüzünü sesin geldiği tarafa doğru çevirdi ve şöyle buyurdu:“Benden iyi köle mi olur! Ben âlemlerin Rabbi Allah'ın kölesiyim. Ben âlemlerin Rabbi Allah'ın kölesiyim.”
Abdullah b. Ümmü Mektum’un geldiği zaman farkında olmaksızın yüzünü hafif ekşiten Efendimiz (a.s.)’ın yaşamış olduğu hadise neticesinde inen ayetlerden çıkarmamız gereken çok ders var bu anlamda.
Efendimiz (a.s.) Medine'den ayrıldığında Medine'de yerine vekil olarak Abdullah b. Ümmü Mektum’u bıraktı. Hz. Bilal'in ezan okunmadığı zamanlarda ezanı kendisine okuma görevi verdiği sahabilerden bir tanesiydi. Cihat emri gelince, Allah için sefere çıkma emri gelince Abdullah en önde olanlardan bir tanesiydi. “Ya Rasulallah! Gücüm yetseydi seninle beraber cihad meydanlarında koşardım” diyen,öyle sorumluluk duyan bir zattı.
Kadisiye Şavaşında, Hz. Ömer döneminde “Ben de katılmak istiyorum. Sancağı bana verin. Ben zaten düşmanın nereden geldiğini görmem, kaçma imkânım da kaçma şansım da yoktur” dedi. Sancağı aldı eline Kadisiye Savaşı sırasında şahadet şerbetini içti. Gözünün görmemesi Abdullah'a engel olmamıştı.
Kulağın duymaması bazen insana engel olmaz. Bazen ayakların yürüme kabiliyetini kaybetmesi insana engel olmaz. Dilinin konuşma kabiliyetini kaybetmesi insana engel olmaz. Asıl engel gönüllerdedir.
Bulunduğumuz her yerde Allah'ın rızasını kazanmanın gayretiyle bir mesuliyet duygusu taşımalıyız. Dünyaya sadece Rabbimizin rızasını kazanmak üzere gönderildik. Yaşamış olduğumuz hayat, bize O’nun rızasını kazandıracak bir hayatsa anlamlı bir hayattır. Yaşamış olduğumuz hayat bizi cennete götürmeyecekse, Allah'ın rahmetine, mağfiretine nail kılmayacaksa; yaşamış olduğumuz hayat bizi peygamberlerle, şe***le, salihlerle beraber kılmayacaksa bu hayatın anlamı yoktur.
Abdullah bin Ümmü Mektum’un hayatından almamız gereken dersler arasında; engelleri dolayısıyla -fiziki ya da başka engelleri- toplumda zorluk yaşayan kardeşlerimizin işini kolaylaştırmak, onlara Kur'an'ın vermiş olduğu değeri vermek hem de engelli bile olsa, Abdullah Bin Ümmü Mektum’un mesuliyet duygusundan istifade ederek, hayatımıza bir sorumluluk duygusu taşıyıp cennete ve Cemalullaha gidecek bir hayatı yaşamaya çalışmak da olmalıdır…(Burhan İşliyen Dib.başk.Yard.)
mehmet öztürk
Pazar, 11 Temmuz 2021 12:23
Bir kapı kapanırsa daha hayırlısı açılır
BİR KAPI KAPANIRSA BAŞKA KAPILAR AÇILIR !
Belki de Allah senin için yeni bir plan kurmuştur!
﴿لا تَدْرِي لَعَلَّ اللَّهَ يُحْدِثُ بَعْدَ ذَلِكَ أمْرًا﴾
Bilemezsin, belki de Allah daha sonra senin için yeni bir durum ortaya çıkarır. Talak Sûresi 1
Nice kapılar yüzüne kapandı değil mi bir zamanlar? Şimdi içinde olduğun kapıdan ne kadar da memnunsun. İyi ki o kapılar kapanmış diye dua ediyorsundur.
Nice kızlar istedin evlenmek için. Ama olmadı. Hepsi o veya bu sebeple sana hayır dedi veya olmadı. Ama bugün öylesine mutlusun ki, iyi ki de tüm kapılar kapanmış diyorsun.
Nice işler terk ettin. İşten işe koştun, koşuşturdun. Oradan kovuldun, buradan sürgün edildin. Ve belki de bugün iyi bir yerdesin. Dün sana kapanan kapılar aslında senin için yeni kapıların açılması içinmiş.
Allah gümüş kapıyı kapattı mı altın kapıyı açarmış!
Bir bak geriye! Senden bir şey olmaz dediler. Okuldan attılar. Senden bir şey olmaz dediler. İşten attılar. Ailen bile senden kütük olmaz dedi. Bir baltaya sap olamaz dediler. Ama bugün herkesin parmakla gösterildiği adam oldun. Sana iş vermeyenler, senden iş ister oldu. Senden adam olmaz diyenler, sana beyefendi diye hitap ediyor. Sana kütük bile olamaz diyenler, yanında konuşamaz oldu...
Ronaldo demiş ki: Bana, senden topçu olmaz diyenler, bugün beni televizyondan izliyor.
Evet, bugün senden bir şey olmaz diyenler, oturup seni dinlemek zorunda kalıyor ve seni uzaktan seyrediyor.
Bazen de acele istiyoruz. Belki de Allah senin için bazı şeyleri ahirete ayırmıştır. İlla bu dünyada istiyorsundur!
Bilemezsin bugün sana kapanan kapılar, yarın başka şekilde açılacaktır. Bugün sana hayır dediği için üzüldüğün kıza; yarın, sana hayır dediği için şükredeceksin biliyor musun?
Bunu tecrübe edenler bilirler. Bir de henüz tecrübe etmemiş olanlarımız var. Bugün kapanan her kapıya ağlayan ve üzülenler var. Onlar da gün gelecek iyi ki de o kapılar kapanmış diyecek...
Bugün kapıyı zorlaman gerekmiyor. Yarın kapılar sana kendiliğinden açılacak. (Murat Padak hocam'dan Alıntı)
Belki de Allah senin için yeni bir plan kurmuştur!
﴿لا تَدْرِي لَعَلَّ اللَّهَ يُحْدِثُ بَعْدَ ذَلِكَ أمْرًا﴾
Bilemezsin, belki de Allah daha sonra senin için yeni bir durum ortaya çıkarır. Talak Sûresi 1
Nice kapılar yüzüne kapandı değil mi bir zamanlar? Şimdi içinde olduğun kapıdan ne kadar da memnunsun. İyi ki o kapılar kapanmış diye dua ediyorsundur.
Nice kızlar istedin evlenmek için. Ama olmadı. Hepsi o veya bu sebeple sana hayır dedi veya olmadı. Ama bugün öylesine mutlusun ki, iyi ki de tüm kapılar kapanmış diyorsun.
Nice işler terk ettin. İşten işe koştun, koşuşturdun. Oradan kovuldun, buradan sürgün edildin. Ve belki de bugün iyi bir yerdesin. Dün sana kapanan kapılar aslında senin için yeni kapıların açılması içinmiş.
Allah gümüş kapıyı kapattı mı altın kapıyı açarmış!
Bir bak geriye! Senden bir şey olmaz dediler. Okuldan attılar. Senden bir şey olmaz dediler. İşten attılar. Ailen bile senden kütük olmaz dedi. Bir baltaya sap olamaz dediler. Ama bugün herkesin parmakla gösterildiği adam oldun. Sana iş vermeyenler, senden iş ister oldu. Senden adam olmaz diyenler, sana beyefendi diye hitap ediyor. Sana kütük bile olamaz diyenler, yanında konuşamaz oldu...
Ronaldo demiş ki: Bana, senden topçu olmaz diyenler, bugün beni televizyondan izliyor.
Evet, bugün senden bir şey olmaz diyenler, oturup seni dinlemek zorunda kalıyor ve seni uzaktan seyrediyor.
Bazen de acele istiyoruz. Belki de Allah senin için bazı şeyleri ahirete ayırmıştır. İlla bu dünyada istiyorsundur!
Bilemezsin bugün sana kapanan kapılar, yarın başka şekilde açılacaktır. Bugün sana hayır dediği için üzüldüğün kıza; yarın, sana hayır dediği için şükredeceksin biliyor musun?
Bunu tecrübe edenler bilirler. Bir de henüz tecrübe etmemiş olanlarımız var. Bugün kapanan her kapıya ağlayan ve üzülenler var. Onlar da gün gelecek iyi ki de o kapılar kapanmış diyecek...
Bugün kapıyı zorlaman gerekmiyor. Yarın kapılar sana kendiliğinden açılacak. (Murat Padak hocam'dan Alıntı)
mehmet öztürk
Pazar, 04 Temmuz 2021 06:15
Melekler uğurluyor
Hz. Peygamber (a.s.), biricik annesi Amine’yi 6 yaşındayken kaybetmiştir.
Annesi Ebva’da vefat ederken yanında bulunan, annesinin hizmetinde olan genç bir hanımefendi vardı: Ümmü Eymen. Peygamber Efendimiz (s.a.s.) ona "Annemden sonra annem" diye hitap ederdi.
Yine Hz. Peygamberin (as) "annem" diye hitap ettiği Halime vardır.
Halime; Efendimiz (s.a.s.)’ın sütannesidir. Aynı zamanda Süveybe diye başka bir hanımefendiden de kısa bir müddet süt emmiştir. Ona da "annem" diye hitap ederdi.
Efendimiz (s.a.s.)’ın neredeyse yüzüne bakmaya doyamadığı konuşmaya kıyamadığı "Babasının annesi" diye hitap ettiği biricik kızı -neslinin kendisinden devam ettiği kızı- Hz. Ali'nin eşi, Hasan ve Hüseyin'in annesi Fatıma’sı vardır. "Babasının annesi" diye hitap eder Efendimiz (s.a.s.) ona.
Hz. Peygamber(s.a.s.) anne karnındayken babası Abdullah vefat etmişti.
6 yaşlarındayken de bir yolculuk esnasında Ebva adlı bir köyde annesini kaybetmişti.
Efendimizi dedesinin yanına vermişlerdi.
Babadan yetim, anneden öksüz...
Dedenin yanına verilmiş, Efendimiz (s.a.s.) henüz 8 yaşındayken dedesi Abdülmuttalip de vefat etti.
Efendimiz (s.a.s.) babadan, anneden, dededen mahrum kalınca onu 9 amcasından birine vereceklerdi. Amcaların içerisinde varlıklı olanlar, maddi durumu iyi olanlar vardı. Durumu en zayıf, en gariplerden bir tanesi olan Ebu Talib’e verdiler.
Bunun iki sebebi vardı: Birincisi fakir de olsa şefkatli ve merhametli bir adamdı, ikinci sebep ise Ebu Talib'in eşi Fatıma Binti Esed merhamet ve şefkat dolu bir kadındı.
Efendimiz (s.a.s.) 25 yaşına gelip Hatice annemizle evleninceye kadar amcası Ebu Talib'in evinde kaldı.
Fatıma Binti Esed, Efendimiz (s.a.s.)’a annelik yaptı.
Efendimiz (s.a.s.), Hz. Hatice ile evlendi. Çocukları oldu. 40 yaşında Peygamberlikle görevlendirildi. Daha sonra Ebu Talip hüzün yılında vefat etti. Fatıma Binti Esed uzun yaşadı. Daha sonraki yıllarda Efendimiz (s.a.s.)’a iman etti.
Ebu Talib’in eşi, Hz. Ali'nin annesi, Hz. Fatıma annemizin de kayınvalidesi idi: Fatıma Binti Esed...
Efendimiz aleyhisselam ona sürekli ilgi gösterir, ziyaretine gider, imkân varsa hediyeler götürür, halini hatırını sorar ve kendisine "Annemden sonra annem" diye hitap ederdi.
Hastalandı, durumu ağırlaştı.
Efendimiz (s.a.s.) bir gün Hz. Ali’ye "Ali! Annenin durumunda bir değişiklik olursa bana haber ver" dedi. Çünkü durumu ağırdı. Ölüm herkese takdir edilen sürede gelir ama hasta, yaşlanmış, pîri fani olmuş kimseler için böyle bir ihtimal sürekli daha fazla kabul edilir.
Bir gün Hz. Ali (r.a.) geldi; "Ya Rasulallah! Annemi kaybettik. Annem dünyasını değiştirdi." dedi. Efendimiz (s.a.s.) kendi üzerindeki elbisesini çıkardı "Anneni kefenlerken benim elbisemi de kefen bezi olarak kullanın." dedi.
Cenaze hazırlandı, yıkandı, kefenlendi. Musallaya geldi. Namazı kılındı. Kabre götürüldü. Hz. Ömer diyor ki: "Gittik kabristan kazılmış, Efendimiz (s.a.s.) kimseyi beklemeden hemen kabre girdi, eğildi. Kabirden konuşma sesleri geliyor. Efendimizden başka kimse yok kabirde. Fısıltılı şeklinde sesler geliyor. Çok merak ettim. Efendimiz (s.a.s.) birisiyle mi konuşuyor acaba. Cenaze esnasında soramadım"
Devamını yine Hz.Ömer (r.a.)'dan dinleyelim:
"Epeyce konuştuktan sonra Hz. Peygamber (s.a.s.) cenazeyi birlikte kabre indirmek amacıyla Ali’yi çağırmak için başını kaldırdı. Gözleri gökyüzüne doğru dikildi, gülümsemeye başladı... Çok hüzünlü, üzüntülü bir anıydı ama Efendimiz (s.a.s.) gülümsüyordu. "Annemden sonra annem" diye hitap ettiği bir hanımefendinin cenazesini defnederken Hz. Peygamber (s.a.s.)’ın gülümsemesi çok dikkatimi çekti ama soramadım. Çünkü tam defin esnasındaydık. Cenazeyi defnettik, kabri kapattık. Geri gelirken dedim ki: "Ya Rasulallah başka cenazelerde yapmadığınız üç şeyi bu cenazede yaptınız."
"Ne yaptım Ömer?" diye sordu. "Birinci olarak elbisenizi verdiniz kefenlensin diye." Elbette elbiseyle, kıyafetle insanlar; -eğer güzel bir hayatları yoksa- kabir azabından kurtulamazlar. Giydikleriyle, bindikleriyle insanlar eğer amelleriyle imanlarıyla bir şey hak etmedilerse başka bir hak sahibi olamazlar. Ancak bu Efendimiz (a.s.)'ın iyiliğine şahitlik ettiği "Annemden sonra annem" dediği bir kadın.
"Ona verdim elbiseyi evet. Ümit ettim ki Allah, Peygamberinin vücudunu bürüyen elbiseyi belki anneme rahmet etmeye vesile kılar." diyor.
"Ya Rasulallah! Kabre girdiniz, aşağıda sanki biriyle konuştunuz gibi sesler geldi. Konuştunuz mu, bir şey mi okudunuz?" diye sordu.
"Evet,Münker-Nekir aşağıda, kabirde bekliyordu. Onlara annemi anlattım. Annemden sonraki annemi 8 yaşımdan 25 yaşıma kadar beni öz çocuklarından ayırmadığını…Bana yetimliğimi hissettirmediğini... O kadar güzel baktı ki bana. Sonra iman etti, Müslüman oldu. Güzel bir hanımefendiydi. Şahitlik yaptım. Annemden sonraki annemi anlattım onlara." diyor.
"Ya Rasulallah! Ali'yi çağırmak üzere başını yukarı kaldırınca yüzün gülmeye başladı. Böyle acılı, hüzünlü, üzüntülü bir anda gülümsemenizi anlayamadım" deyince "Ali’yi çağırmak üzere başımı kaldırdım bir de ne göreyim! Sema binlerce melekle doluydu, binlerce melek hazır bulunmuşlardı. Cebrail (s.a.s.) "Ey Muhammed (s.a.s.)! Fatıma’nın cenazesinde hazır bulunmak için yetmiş bin melekle geldik." dedi…
Allah'ın melekleri, görevli melekleri aynen bekliyorlar. Allah'ın rahmeti, şefkat ve merhameti taşacak, coşacak, kuşatacak insanlar arıyor…
Öyle bir güzel hayat yaşamalıyız ki şu ayette muştulanan muttakilerden olalım:
"Rablerine karşı gelmekten sakınanlar da gruplar halinde cennete sevkedilecek. Nihayet oraya vardıklarında cennetin kapıları açılmış olacak; bekçileri onlara, Selâm size! Hoş geldiniz! Ebedî olarak kalmak üzere buyurun girin cennete!" diyecek. (Zümer, 73)
"Cennette ebediyen kalmak üzere" sözünü, cümlesini duyabilecek bir akıbete ulaşmak için yaşamalıyız hayatı.
Hz. Fatıma Binti Esed’in hayatından hayatımıza güzelliklerin taşınmasını Cenab-ı Hak’tan niyaz ediyorum.(Burhan İşliyen Dib.başk.Yard)
Annesi Ebva’da vefat ederken yanında bulunan, annesinin hizmetinde olan genç bir hanımefendi vardı: Ümmü Eymen. Peygamber Efendimiz (s.a.s.) ona "Annemden sonra annem" diye hitap ederdi.
Yine Hz. Peygamberin (as) "annem" diye hitap ettiği Halime vardır.
Halime; Efendimiz (s.a.s.)’ın sütannesidir. Aynı zamanda Süveybe diye başka bir hanımefendiden de kısa bir müddet süt emmiştir. Ona da "annem" diye hitap ederdi.
Efendimiz (s.a.s.)’ın neredeyse yüzüne bakmaya doyamadığı konuşmaya kıyamadığı "Babasının annesi" diye hitap ettiği biricik kızı -neslinin kendisinden devam ettiği kızı- Hz. Ali'nin eşi, Hasan ve Hüseyin'in annesi Fatıma’sı vardır. "Babasının annesi" diye hitap eder Efendimiz (s.a.s.) ona.
Hz. Peygamber(s.a.s.) anne karnındayken babası Abdullah vefat etmişti.
6 yaşlarındayken de bir yolculuk esnasında Ebva adlı bir köyde annesini kaybetmişti.
Efendimizi dedesinin yanına vermişlerdi.
Babadan yetim, anneden öksüz...
Dedenin yanına verilmiş, Efendimiz (s.a.s.) henüz 8 yaşındayken dedesi Abdülmuttalip de vefat etti.
Efendimiz (s.a.s.) babadan, anneden, dededen mahrum kalınca onu 9 amcasından birine vereceklerdi. Amcaların içerisinde varlıklı olanlar, maddi durumu iyi olanlar vardı. Durumu en zayıf, en gariplerden bir tanesi olan Ebu Talib’e verdiler.
Bunun iki sebebi vardı: Birincisi fakir de olsa şefkatli ve merhametli bir adamdı, ikinci sebep ise Ebu Talib'in eşi Fatıma Binti Esed merhamet ve şefkat dolu bir kadındı.
Efendimiz (s.a.s.) 25 yaşına gelip Hatice annemizle evleninceye kadar amcası Ebu Talib'in evinde kaldı.
Fatıma Binti Esed, Efendimiz (s.a.s.)’a annelik yaptı.
Efendimiz (s.a.s.), Hz. Hatice ile evlendi. Çocukları oldu. 40 yaşında Peygamberlikle görevlendirildi. Daha sonra Ebu Talip hüzün yılında vefat etti. Fatıma Binti Esed uzun yaşadı. Daha sonraki yıllarda Efendimiz (s.a.s.)’a iman etti.
Ebu Talib’in eşi, Hz. Ali'nin annesi, Hz. Fatıma annemizin de kayınvalidesi idi: Fatıma Binti Esed...
Efendimiz aleyhisselam ona sürekli ilgi gösterir, ziyaretine gider, imkân varsa hediyeler götürür, halini hatırını sorar ve kendisine "Annemden sonra annem" diye hitap ederdi.
Hastalandı, durumu ağırlaştı.
Efendimiz (s.a.s.) bir gün Hz. Ali’ye "Ali! Annenin durumunda bir değişiklik olursa bana haber ver" dedi. Çünkü durumu ağırdı. Ölüm herkese takdir edilen sürede gelir ama hasta, yaşlanmış, pîri fani olmuş kimseler için böyle bir ihtimal sürekli daha fazla kabul edilir.
Bir gün Hz. Ali (r.a.) geldi; "Ya Rasulallah! Annemi kaybettik. Annem dünyasını değiştirdi." dedi. Efendimiz (s.a.s.) kendi üzerindeki elbisesini çıkardı "Anneni kefenlerken benim elbisemi de kefen bezi olarak kullanın." dedi.
Cenaze hazırlandı, yıkandı, kefenlendi. Musallaya geldi. Namazı kılındı. Kabre götürüldü. Hz. Ömer diyor ki: "Gittik kabristan kazılmış, Efendimiz (s.a.s.) kimseyi beklemeden hemen kabre girdi, eğildi. Kabirden konuşma sesleri geliyor. Efendimizden başka kimse yok kabirde. Fısıltılı şeklinde sesler geliyor. Çok merak ettim. Efendimiz (s.a.s.) birisiyle mi konuşuyor acaba. Cenaze esnasında soramadım"
Devamını yine Hz.Ömer (r.a.)'dan dinleyelim:
"Epeyce konuştuktan sonra Hz. Peygamber (s.a.s.) cenazeyi birlikte kabre indirmek amacıyla Ali’yi çağırmak için başını kaldırdı. Gözleri gökyüzüne doğru dikildi, gülümsemeye başladı... Çok hüzünlü, üzüntülü bir anıydı ama Efendimiz (s.a.s.) gülümsüyordu. "Annemden sonra annem" diye hitap ettiği bir hanımefendinin cenazesini defnederken Hz. Peygamber (s.a.s.)’ın gülümsemesi çok dikkatimi çekti ama soramadım. Çünkü tam defin esnasındaydık. Cenazeyi defnettik, kabri kapattık. Geri gelirken dedim ki: "Ya Rasulallah başka cenazelerde yapmadığınız üç şeyi bu cenazede yaptınız."
"Ne yaptım Ömer?" diye sordu. "Birinci olarak elbisenizi verdiniz kefenlensin diye." Elbette elbiseyle, kıyafetle insanlar; -eğer güzel bir hayatları yoksa- kabir azabından kurtulamazlar. Giydikleriyle, bindikleriyle insanlar eğer amelleriyle imanlarıyla bir şey hak etmedilerse başka bir hak sahibi olamazlar. Ancak bu Efendimiz (a.s.)'ın iyiliğine şahitlik ettiği "Annemden sonra annem" dediği bir kadın.
"Ona verdim elbiseyi evet. Ümit ettim ki Allah, Peygamberinin vücudunu bürüyen elbiseyi belki anneme rahmet etmeye vesile kılar." diyor.
"Ya Rasulallah! Kabre girdiniz, aşağıda sanki biriyle konuştunuz gibi sesler geldi. Konuştunuz mu, bir şey mi okudunuz?" diye sordu.
"Evet,Münker-Nekir aşağıda, kabirde bekliyordu. Onlara annemi anlattım. Annemden sonraki annemi 8 yaşımdan 25 yaşıma kadar beni öz çocuklarından ayırmadığını…Bana yetimliğimi hissettirmediğini... O kadar güzel baktı ki bana. Sonra iman etti, Müslüman oldu. Güzel bir hanımefendiydi. Şahitlik yaptım. Annemden sonraki annemi anlattım onlara." diyor.
"Ya Rasulallah! Ali'yi çağırmak üzere başını yukarı kaldırınca yüzün gülmeye başladı. Böyle acılı, hüzünlü, üzüntülü bir anda gülümsemenizi anlayamadım" deyince "Ali’yi çağırmak üzere başımı kaldırdım bir de ne göreyim! Sema binlerce melekle doluydu, binlerce melek hazır bulunmuşlardı. Cebrail (s.a.s.) "Ey Muhammed (s.a.s.)! Fatıma’nın cenazesinde hazır bulunmak için yetmiş bin melekle geldik." dedi…
Allah'ın melekleri, görevli melekleri aynen bekliyorlar. Allah'ın rahmeti, şefkat ve merhameti taşacak, coşacak, kuşatacak insanlar arıyor…
Öyle bir güzel hayat yaşamalıyız ki şu ayette muştulanan muttakilerden olalım:
"Rablerine karşı gelmekten sakınanlar da gruplar halinde cennete sevkedilecek. Nihayet oraya vardıklarında cennetin kapıları açılmış olacak; bekçileri onlara, Selâm size! Hoş geldiniz! Ebedî olarak kalmak üzere buyurun girin cennete!" diyecek. (Zümer, 73)
"Cennette ebediyen kalmak üzere" sözünü, cümlesini duyabilecek bir akıbete ulaşmak için yaşamalıyız hayatı.
Hz. Fatıma Binti Esed’in hayatından hayatımıza güzelliklerin taşınmasını Cenab-ı Hak’tan niyaz ediyorum.(Burhan İşliyen Dib.başk.Yard)
11753
Ziyaretçi defterindeki mesajlar
Ziyaretçi defterindeki mesajlar
