Ziyaretci defteri
mehmet öztürk
Pazar, 16 Ocak 2022 09:57
Yavrucuğum!
Bu ayetleri çocuklarımızla sindire sindire okuyalım. Aksi halde hüsran kaçınılmaz olur..
"Andolsun, biz Lokmân'a "Allah'a şükret" diye hikmet verdik. Kim şükrederse ancak kendisi için şükretmiş olur. Kim de nankörlük ederse, bilsin ki Allah her bakımdan sınırsız zengindir, övülmeye lâyıktır." (Lokmân, 12)
"Hani Lokmân oğluna öğüt vererek şöyle demişti: "Yavrum! Allah'a ortak koşma! Çünkü ortak koşmak elbette büyük bir zulümdür." (Lokmân, 13)
"(Lokmân öğütlerine şöyle devam etti
"Yavrum! Şüphesiz yapılan iş bir hardal tanesi ağırlığında olsa ve bir kayanın içinde, yahut göklerde ya da yerin içinde bile olsa, Allah onu çıkarır getirir. Çünkü Allah en gizli şeyleri bilendir, (herşeyden) hakkıyla haberdar olandır."( Lokmân, 16)
"Yürüyüşünde tabii ol. Sesini alçalt. Çünkü seslerin en çirkini herhalde eşeklerin sesidir!" (Lokmân, 19)
"Yavrum! Namazı dosdoğru kıl. İyiliği emret. Kötülükten alıkoy. Başına gelen musibetlere karşı sabırlı ol. Çünkü bunlar kesin olarak emredilmiş işlerdendir." (Lokmân, 17)
"Küçümseyerek surat asıp insanlardan yüz çevirme ve yeryüzünde böbürlenerek yürüme! Çünkü Allah hiçbir kibirleneni, övüngeni sevmez." (Lokmân, 1
"Andolsun, biz Lokmân'a "Allah'a şükret" diye hikmet verdik. Kim şükrederse ancak kendisi için şükretmiş olur. Kim de nankörlük ederse, bilsin ki Allah her bakımdan sınırsız zengindir, övülmeye lâyıktır." (Lokmân, 12)
"Hani Lokmân oğluna öğüt vererek şöyle demişti: "Yavrum! Allah'a ortak koşma! Çünkü ortak koşmak elbette büyük bir zulümdür." (Lokmân, 13)
"(Lokmân öğütlerine şöyle devam etti
"Yavrum! Şüphesiz yapılan iş bir hardal tanesi ağırlığında olsa ve bir kayanın içinde, yahut göklerde ya da yerin içinde bile olsa, Allah onu çıkarır getirir. Çünkü Allah en gizli şeyleri bilendir, (herşeyden) hakkıyla haberdar olandır."( Lokmân, 16)"Yürüyüşünde tabii ol. Sesini alçalt. Çünkü seslerin en çirkini herhalde eşeklerin sesidir!" (Lokmân, 19)
"Yavrum! Namazı dosdoğru kıl. İyiliği emret. Kötülükten alıkoy. Başına gelen musibetlere karşı sabırlı ol. Çünkü bunlar kesin olarak emredilmiş işlerdendir." (Lokmân, 17)
"Küçümseyerek surat asıp insanlardan yüz çevirme ve yeryüzünde böbürlenerek yürüme! Çünkü Allah hiçbir kibirleneni, övüngeni sevmez." (Lokmân, 1
mehmet öztürk
Pazar, 16 Ocak 2022 09:57
Yavrucuğum!
Bu ayetleri çocuklarımızla sindire sindire okuyalım. Aksi halde hüsran kaçınılmaz olur..
"Andolsun, biz Lokmân'a "Allah'a şükret" diye hikmet verdik. Kim şükrederse ancak kendisi için şükretmiş olur. Kim de nankörlük ederse, bilsin ki Allah her bakımdan sınırsız zengindir, övülmeye lâyıktır." (Lokmân, 12)
"Hani Lokmân oğluna öğüt vererek şöyle demişti: "Yavrum! Allah'a ortak koşma! Çünkü ortak koşmak elbette büyük bir zulümdür." (Lokmân, 13)
"(Lokmân öğütlerine şöyle devam etti "Yavrum! Şüphesiz yapılan iş bir hardal tanesi ağırlığında olsa ve bir kayanın içinde, yahut göklerde ya da yerin içinde bile olsa, Allah onu çıkarır getirir. Çünkü Allah en gizli şeyleri bilendir, (herşeyden) hakkıyla haberdar olandır."( Lokmân, 16)
"Yürüyüşünde tabii ol. Sesini alçalt. Çünkü seslerin en çirkini herhalde eşeklerin sesidir!" (Lokmân, 19)
"Yavrum! Namazı dosdoğru kıl. İyiliği emret. Kötülükten alıkoy. Başına gelen musibetlere karşı sabırlı ol. Çünkü bunlar kesin olarak emredilmiş işlerdendir." (Lokmân, 17)
"Küçümseyerek surat asıp insanlardan yüz çevirme ve yeryüzünde böbürlenerek yürüme! Çünkü Allah hiçbir kibirleneni, övüngeni sevmez." (Lokmân, 1
"Andolsun, biz Lokmân'a "Allah'a şükret" diye hikmet verdik. Kim şükrederse ancak kendisi için şükretmiş olur. Kim de nankörlük ederse, bilsin ki Allah her bakımdan sınırsız zengindir, övülmeye lâyıktır." (Lokmân, 12)
"Hani Lokmân oğluna öğüt vererek şöyle demişti: "Yavrum! Allah'a ortak koşma! Çünkü ortak koşmak elbette büyük bir zulümdür." (Lokmân, 13)
"(Lokmân öğütlerine şöyle devam etti
"Yavrum! Şüphesiz yapılan iş bir hardal tanesi ağırlığında olsa ve bir kayanın içinde, yahut göklerde ya da yerin içinde bile olsa, Allah onu çıkarır getirir. Çünkü Allah en gizli şeyleri bilendir, (herşeyden) hakkıyla haberdar olandır."( Lokmân, 16)"Yürüyüşünde tabii ol. Sesini alçalt. Çünkü seslerin en çirkini herhalde eşeklerin sesidir!" (Lokmân, 19)
"Yavrum! Namazı dosdoğru kıl. İyiliği emret. Kötülükten alıkoy. Başına gelen musibetlere karşı sabırlı ol. Çünkü bunlar kesin olarak emredilmiş işlerdendir." (Lokmân, 17)
"Küçümseyerek surat asıp insanlardan yüz çevirme ve yeryüzünde böbürlenerek yürüme! Çünkü Allah hiçbir kibirleneni, övüngeni sevmez." (Lokmân, 1
mehmet öztürk
Perşembe, 06 Ocak 2022 05:28
Sol El Bilmesin
Sol el bilmesin!
Peygamber Efendimiz (a.s.)’ın mübarek ifadeleriyle Allah'ın arşının gölgesi altında gölgelenecek sınıflardan biri de “sağ elinin verdiğini sol elinin bilemeyeceği kadar gizli sadaka veren kimse” dir.
Sağ elinin verdiğini sol eli bilmeyecek kadar gizleyen bir adam…
Neden gizli veriyor?
Riya karışmasın diye…
Ecrini ve mükâfatını Allah'tan almak için…
Çünkü biliyor ki veren kimse; ecir beklediği makam, zaten gizliyi de açığı da; geceyi de gündüzü de bilendir. Dolayısıyla yaptığını sosyal medyada paylaşmaya ihtiyacı yoktur. Allah'ın bilmesi için yaptığını yazmaya, anlatmaya ihtiyaç yoktur.
Allah (c.c.) her hâlükârda bütün yaptıklarımızdan haberdardır.
Özellikle ibadetler konusunda, iyilikler konusunda öyle bir kıvam tutturmalıyız ki Cenab-ı Hak Teâlâ Hazretlerinin rızasından başka, hoşnutluğundan başka hiçbir beklenti işlerimizde olmamalıdır.
Rabbimiz (c.c.):
“Onlar, kendileri (yemek) istedikleri halde yiyeceği yoksula, yetime ve esire ikram ederler.” (İnsan, buyurmaktadır.
Bu iyi kullar; kendileri ihtiyaçları olsa bile yemeği yoksula, yetime ve esire yedirirler.
Bundan sonraki ayette çok daha dikkatimizi çekecek bir ifade vardır;
“(Ve şöyle derler “Biz sizi Allah rızâsı için doyuruyoruz; sizden ne bir karşılık ne de bir teşekkür bekliyoruz.” (İnsan, 9)
“Allah rızası için yapıyor, Allah için yediriyoruz. Allah için veriyoruz. Sizden bir teşekkür, bir karşılık beklemiyoruz.”
“Ey yetim kardeşim! Ey yoksul kardeşim! Ben veriyorum sana! Sen bana teşekkür etsen de fark etmez, etmesen de fark etmez. Çünkü ben teşekkürü âlemlerin Rabbi Allah'tan bekliyorum.
Ey muhtaç olan kardeşim! Sen bana bir karşılık ver diye yapmıyorum. Sen bana saygı duy diye yapmıyorum. Sen benim yaptığım iyiliği her yerde anlat diye, benim şöhretimi yay diye yapmıyorum. Sen benim yaptığım iyiliğe karşılık karşımda ezilesin, mahcubiyet içerisinde olasın, sözümden çıkmayasın diye yapmıyorum. Ben âlemlerin Rabbi Allah (c.c.) için yapıyorum. O’ndan ecir ve mükâfat bekliyorum.”
Allah için verdiği sadaka ve yaptığı iyilikleri mümkün olduğunca gizli yapan, gösteriş ve riyadan uzak kalmaya çalışıp Allah'ın rızasını her şeyin üstünde tutan kimse; hiçbir gölge bulunmayan günde Allah'ın, Arşının gölgesinde gölgelendireceği kimsedir.
Efendimiz (a.s.): “Gizli, açık çok sadaka verin ki, rızkınız bollaşsın, yardıma mazhar olun ve duanız kabul edilsin.” buyurmaktadır. Ancak sadakanın gizli olanı övülmektedir. Bunun sebebi insanların rencide olmaması, minnet altında kalmaması ve eziklik hissetmemesidir.
İnsan yaptığı iyilikle günaha girebilir mi?
Evet. İnsan yaptığı iyilikle bazen günaha girebilir.
Bir ayet-i kerimede Rabbimiz (c.c.);
“Ey iman edenler! Allah’a ve âhiret gününe inanmadığı halde malını insanlara gösteriş yapmak için harcayan kimse gibi sadakalarınızı başa kakmak ve incitmek suretiyle boşa çıkarmayın.” (Bakara, 264) buyurmaktadır.
“Güzel söz, arkasından eziyet gelen sadakadan daha hayırlıdır” (Bakara, 263) der Cenab-ı Hak Teâlâ Hazretleri.
Güzel sözle gönül almak; arkasından başa kakmanın geldiği sadakadan daha hayırlıdır.
Efendimiz (a.s.)’ın ifadesi “Verdiği sadakayı öyle gizleyen adam ki; sağ elinin verdiğini sol eli bilmeyecek kadar.”
Ne kadar güzel bir hassasiyet, ne kadar güzel bir tarif…
Bazen basına yansıyor: “Filan yerde bir zengin gecenin yarısında evlerin önüne paket bırakmış. Filan yerde bir hayırsever kapıların ziline basarak açılmasını beklemeden kapının önüne şu kadar para bırakmış. Kim olduğu tespit edilemedi…”
Onlar ne güzel insanlar…
Ecrini ve mükâfatını kimin vereceğini bilen insanlar...
Doğru yere yatırım yapan insanlar bunlar…
Allah'ın katında alacağı ecir ve mükâfatı Cenab-ı Hak katlayarak verecektir bu insanlara.
Allah (c.c.), yolunda infak edenlere bire 700'e kadar karşılık vereceğini ayet-i kerimede ifade ediyor. Hatta bu ayetin devamında buyuruyor ki Allah (c.c.) dilediğine daha da fazla katlayarak verir. Onun için Allah’ın ecir ve mükâfatını vermesini engelleyecek, sevap almamızın önüne perde teşkil edecek; riya, gösteriş, başa kakma, şöhret peşinde koşma, insanı rencide etmek gibi yanlışlar yapmadan hayra, hasenata, iyiliğe, güzelliğe, yardımlaşmaya devam etmek lazım.
Rabbimiz her birimize verdiğimiz zaman sağ elimizin verdiğini sol elimiz bilmeden verebilmeyi ve arşının gölgesi altına girebilmeyi nasip eylesin. (Burhan İşliyen DiB Bşk.Yard.)
Peygamber Efendimiz (a.s.)’ın mübarek ifadeleriyle Allah'ın arşının gölgesi altında gölgelenecek sınıflardan biri de “sağ elinin verdiğini sol elinin bilemeyeceği kadar gizli sadaka veren kimse” dir.
Sağ elinin verdiğini sol eli bilmeyecek kadar gizleyen bir adam…
Neden gizli veriyor?
Riya karışmasın diye…
Ecrini ve mükâfatını Allah'tan almak için…
Çünkü biliyor ki veren kimse; ecir beklediği makam, zaten gizliyi de açığı da; geceyi de gündüzü de bilendir. Dolayısıyla yaptığını sosyal medyada paylaşmaya ihtiyacı yoktur. Allah'ın bilmesi için yaptığını yazmaya, anlatmaya ihtiyaç yoktur.
Allah (c.c.) her hâlükârda bütün yaptıklarımızdan haberdardır.
Özellikle ibadetler konusunda, iyilikler konusunda öyle bir kıvam tutturmalıyız ki Cenab-ı Hak Teâlâ Hazretlerinin rızasından başka, hoşnutluğundan başka hiçbir beklenti işlerimizde olmamalıdır.
Rabbimiz (c.c.):
“Onlar, kendileri (yemek) istedikleri halde yiyeceği yoksula, yetime ve esire ikram ederler.” (İnsan,
buyurmaktadır.Bu iyi kullar; kendileri ihtiyaçları olsa bile yemeği yoksula, yetime ve esire yedirirler.
Bundan sonraki ayette çok daha dikkatimizi çekecek bir ifade vardır;
“(Ve şöyle derler
“Biz sizi Allah rızâsı için doyuruyoruz; sizden ne bir karşılık ne de bir teşekkür bekliyoruz.” (İnsan, 9)“Allah rızası için yapıyor, Allah için yediriyoruz. Allah için veriyoruz. Sizden bir teşekkür, bir karşılık beklemiyoruz.”
“Ey yetim kardeşim! Ey yoksul kardeşim! Ben veriyorum sana! Sen bana teşekkür etsen de fark etmez, etmesen de fark etmez. Çünkü ben teşekkürü âlemlerin Rabbi Allah'tan bekliyorum.
Ey muhtaç olan kardeşim! Sen bana bir karşılık ver diye yapmıyorum. Sen bana saygı duy diye yapmıyorum. Sen benim yaptığım iyiliği her yerde anlat diye, benim şöhretimi yay diye yapmıyorum. Sen benim yaptığım iyiliğe karşılık karşımda ezilesin, mahcubiyet içerisinde olasın, sözümden çıkmayasın diye yapmıyorum. Ben âlemlerin Rabbi Allah (c.c.) için yapıyorum. O’ndan ecir ve mükâfat bekliyorum.”
Allah için verdiği sadaka ve yaptığı iyilikleri mümkün olduğunca gizli yapan, gösteriş ve riyadan uzak kalmaya çalışıp Allah'ın rızasını her şeyin üstünde tutan kimse; hiçbir gölge bulunmayan günde Allah'ın, Arşının gölgesinde gölgelendireceği kimsedir.
Efendimiz (a.s.): “Gizli, açık çok sadaka verin ki, rızkınız bollaşsın, yardıma mazhar olun ve duanız kabul edilsin.” buyurmaktadır. Ancak sadakanın gizli olanı övülmektedir. Bunun sebebi insanların rencide olmaması, minnet altında kalmaması ve eziklik hissetmemesidir.
İnsan yaptığı iyilikle günaha girebilir mi?
Evet. İnsan yaptığı iyilikle bazen günaha girebilir.
Bir ayet-i kerimede Rabbimiz (c.c.);
“Ey iman edenler! Allah’a ve âhiret gününe inanmadığı halde malını insanlara gösteriş yapmak için harcayan kimse gibi sadakalarınızı başa kakmak ve incitmek suretiyle boşa çıkarmayın.” (Bakara, 264) buyurmaktadır.
“Güzel söz, arkasından eziyet gelen sadakadan daha hayırlıdır” (Bakara, 263) der Cenab-ı Hak Teâlâ Hazretleri.
Güzel sözle gönül almak; arkasından başa kakmanın geldiği sadakadan daha hayırlıdır.
Efendimiz (a.s.)’ın ifadesi “Verdiği sadakayı öyle gizleyen adam ki; sağ elinin verdiğini sol eli bilmeyecek kadar.”
Ne kadar güzel bir hassasiyet, ne kadar güzel bir tarif…
Bazen basına yansıyor: “Filan yerde bir zengin gecenin yarısında evlerin önüne paket bırakmış. Filan yerde bir hayırsever kapıların ziline basarak açılmasını beklemeden kapının önüne şu kadar para bırakmış. Kim olduğu tespit edilemedi…”
Onlar ne güzel insanlar…
Ecrini ve mükâfatını kimin vereceğini bilen insanlar...
Doğru yere yatırım yapan insanlar bunlar…
Allah'ın katında alacağı ecir ve mükâfatı Cenab-ı Hak katlayarak verecektir bu insanlara.
Allah (c.c.), yolunda infak edenlere bire 700'e kadar karşılık vereceğini ayet-i kerimede ifade ediyor. Hatta bu ayetin devamında buyuruyor ki Allah (c.c.) dilediğine daha da fazla katlayarak verir. Onun için Allah’ın ecir ve mükâfatını vermesini engelleyecek, sevap almamızın önüne perde teşkil edecek; riya, gösteriş, başa kakma, şöhret peşinde koşma, insanı rencide etmek gibi yanlışlar yapmadan hayra, hasenata, iyiliğe, güzelliğe, yardımlaşmaya devam etmek lazım.
Rabbimiz her birimize verdiğimiz zaman sağ elimizin verdiğini sol elimiz bilmeden verebilmeyi ve arşının gölgesi altına girebilmeyi nasip eylesin. (Burhan İşliyen DiB Bşk.Yard.)
mehmet öztürk
Perşembe, 02 Aralık 2021 07:29
Şeytan İnsana Süslü Gösterir
Şeytan süslü gösterir
İblis, Rabbine isyân ederek küfre girip şeytanlaşınca, insanların tekrar diriltilecekleri güne kadar süre istedi. Rabbimiz de o süreyi tanıyınca şeytanın söylediği söz şu oldu: “Bundan böyle benim sapmama izin vermene karşılık, ant içerim ki, ben de onları saptırmak için senin doğru yolunun üstüne oturacağım. Sonra elbette onlara önlerinden, arkalarından, sağlarından, sollarından sokulacağım ve sen onların çoklarını şükredenlerden bulmayacaksın.” (Âraf, 7/16-17).
Şeytanın insana yaklaşmasının, insanı etkilemesinin, saptırıp yoldan çıkarmasının yolları var. Her zaman insana günahı “günah” olarak göstermez. Günahları süslemesinin onlarca yolu ve çeşidi vardır. Şeytanın insana sağdan yaklaşması da bir aldatma yöntemidir. Yapılacak işte yanlış, elde edilecek kazançta haram ya da şüphesi varsa şeytan insana şöyle fısıldayabilir: “Hele işi almaya bak. Sonra kazancından bir kısmıyla hayır hasenat yaparsın; cami yaptırırsın, fakir fukaraya verirsin…”
“Bileti al, ikramiye çıkarsa okul yaptırırsın, aşevi yaptırırsın… vs” şeytanın en kabiliyetli olduğu hususlardan biri; haramı ve günahı süsleyerek sunmasıdır.
Böylece Müslüman, artık bir daha dönüşü olmayan yola girmiş olabilir.
Faizli bir kazanç için de bu durum aynıdır. Nefis ya da şeytanın sözcülüğüne soyunmuş olanlar: “Bu kadar düşük bir faizle ne olur, deveyi hamutuyla götürenler var. Hem alacağın bu fazlalık ile yakın ve akrabana, düşkünlere vs. yardım eder, kazancını aklarsın, temize çıkarırsın.” derler.
Harama bulaşır, bulaştıkça da üstüne başına, malına mülküne yayılır; kazancına, bereketine sirayet eder. Artık normalleşir ve bir daha geri adım atmak mümkün olmayabilir.
Kur'an-ı Kerim'de şeytan, insan için “adüvvün mübîn / apaçık bir düşman” olarak nitelendirilmiştir. Cenâb-ı Hak (c.c.), pek çok ayet-i kerimede müminleri şeytandan istiazeye, yani kendisine sığınmaya davet etmiştir.
Şeytanın en büyük hedefi insanları dinsiz yapmak, şirke düşürmek, ateist yapmak, şimdilerde meşhur olduğu şekliyle deist, satanist gibi meçhul kuyulara atmaktır.
Şeytan, kendisinin bütün oyunlarını boşa çıkararak hakkı, doğruyu, hayrı seçen müminlerde taktik değiştirir. Müminin imanına ilişemeyeceğini anladığında onun ibadetiyle uğraşır; ibadetsiz bir mümin olmasını arzu eder.
Bunu başaramazsa, farzlarla yetinmesini, sünnetlere, nafilelere yanaşmamasını ister. Bu isteği de gerçekleşmezse, onun sadece şahsî ibadetiyle meşgul olmasını, başkalarına bir şeyler anlatmamasını arzu eder. Ve müminlere telkinlerde bulunur: “Her koyun kendi bacağından asılır. Bana-sana dokunmayan yılan bin yaşasın. Karışma kimsenin işine, zehir katma aşına. Kıl beşini, gör işini. Sana ne el âlemin etlisinden, sütlüsünden…”
Müslüman, şeytana fırsat vermemeli.
Şeytan, insanlara ahireti unutturur. Ölmeyecekmiş gibi bir yaşantıya sürükler. Yeme-içme, biriktirip yığma, oyun ve eğlence gibi nefsani istekleri aşılar. Hedefine dünyalıkları koyar. Allah’ı, Peygamber’i, Kur’an’ı, ahiret hayatını unutturur. Allah yolunda cihattan alıkoyar. Gelecekte aç kalma korkusunu yaşatır.
Rabbimizin; “Gerçekte senin, kullarımın üstünde herhangi bir zorlayıcı gücün olmayacak” (İsra, 17/65). Fermanıyla esasen denilmiştir ki; kötüyü iyi, günahı ve haramı cazip ve süslü göstermek suretiyle onları hatalara düşürmek, geçici umutlarla aldatmak, boş arzu ve heveslerle kötü yollara davet etmek için, senin istediğin hile, oyun ve tuzakları kurmana, çeşitli teşebbüslerde bulunmana izin verilecektir. Ancak senin, onları kendi yolunu takip etmeye zorlayacak ve onları sırât-ı müstakîm’den alıkoyacak hiçbir zorlayıcı gücün olmayacaktır, yeter ki onlar, ihlâsla doğru yolu takip etme kararlılığında olsunlar.
İşte şeytanın sırât-ı müstakîmden saptırıp başka yollara yönlendirmeye dair bu çabasına karşı Rabbimizin uyarısı En’âm Sûresi 153. âyette şöyle ifade edilir: “İşte bu, benim dosdoğru yolumdur. Buna uyun, sizi O’nun yolundan ayıracak başka yollara uymayın. Kendinizi korumanız için işte size böyle tavsiye ediyor.”
Rabbimiz, şeytanın aldatma ve tuzaklarından, kandırma ve şerlerinden kurtulmanın yolu olan İslam’ı samimi ve ihlaslı bir şekilde yaşayan müminlerden eylesin…
(Burhan İşleyenin D.i.b.Başk. Yard.)
İblis, Rabbine isyân ederek küfre girip şeytanlaşınca, insanların tekrar diriltilecekleri güne kadar süre istedi. Rabbimiz de o süreyi tanıyınca şeytanın söylediği söz şu oldu: “Bundan böyle benim sapmama izin vermene karşılık, ant içerim ki, ben de onları saptırmak için senin doğru yolunun üstüne oturacağım. Sonra elbette onlara önlerinden, arkalarından, sağlarından, sollarından sokulacağım ve sen onların çoklarını şükredenlerden bulmayacaksın.” (Âraf, 7/16-17).
Şeytanın insana yaklaşmasının, insanı etkilemesinin, saptırıp yoldan çıkarmasının yolları var. Her zaman insana günahı “günah” olarak göstermez. Günahları süslemesinin onlarca yolu ve çeşidi vardır. Şeytanın insana sağdan yaklaşması da bir aldatma yöntemidir. Yapılacak işte yanlış, elde edilecek kazançta haram ya da şüphesi varsa şeytan insana şöyle fısıldayabilir: “Hele işi almaya bak. Sonra kazancından bir kısmıyla hayır hasenat yaparsın; cami yaptırırsın, fakir fukaraya verirsin…”
“Bileti al, ikramiye çıkarsa okul yaptırırsın, aşevi yaptırırsın… vs” şeytanın en kabiliyetli olduğu hususlardan biri; haramı ve günahı süsleyerek sunmasıdır.
Böylece Müslüman, artık bir daha dönüşü olmayan yola girmiş olabilir.
Faizli bir kazanç için de bu durum aynıdır. Nefis ya da şeytanın sözcülüğüne soyunmuş olanlar: “Bu kadar düşük bir faizle ne olur, deveyi hamutuyla götürenler var. Hem alacağın bu fazlalık ile yakın ve akrabana, düşkünlere vs. yardım eder, kazancını aklarsın, temize çıkarırsın.” derler.
Harama bulaşır, bulaştıkça da üstüne başına, malına mülküne yayılır; kazancına, bereketine sirayet eder. Artık normalleşir ve bir daha geri adım atmak mümkün olmayabilir.
Kur'an-ı Kerim'de şeytan, insan için “adüvvün mübîn / apaçık bir düşman” olarak nitelendirilmiştir. Cenâb-ı Hak (c.c.), pek çok ayet-i kerimede müminleri şeytandan istiazeye, yani kendisine sığınmaya davet etmiştir.
Şeytanın en büyük hedefi insanları dinsiz yapmak, şirke düşürmek, ateist yapmak, şimdilerde meşhur olduğu şekliyle deist, satanist gibi meçhul kuyulara atmaktır.
Şeytan, kendisinin bütün oyunlarını boşa çıkararak hakkı, doğruyu, hayrı seçen müminlerde taktik değiştirir. Müminin imanına ilişemeyeceğini anladığında onun ibadetiyle uğraşır; ibadetsiz bir mümin olmasını arzu eder.
Bunu başaramazsa, farzlarla yetinmesini, sünnetlere, nafilelere yanaşmamasını ister. Bu isteği de gerçekleşmezse, onun sadece şahsî ibadetiyle meşgul olmasını, başkalarına bir şeyler anlatmamasını arzu eder. Ve müminlere telkinlerde bulunur: “Her koyun kendi bacağından asılır. Bana-sana dokunmayan yılan bin yaşasın. Karışma kimsenin işine, zehir katma aşına. Kıl beşini, gör işini. Sana ne el âlemin etlisinden, sütlüsünden…”
Müslüman, şeytana fırsat vermemeli.
Şeytan, insanlara ahireti unutturur. Ölmeyecekmiş gibi bir yaşantıya sürükler. Yeme-içme, biriktirip yığma, oyun ve eğlence gibi nefsani istekleri aşılar. Hedefine dünyalıkları koyar. Allah’ı, Peygamber’i, Kur’an’ı, ahiret hayatını unutturur. Allah yolunda cihattan alıkoyar. Gelecekte aç kalma korkusunu yaşatır.
Rabbimizin; “Gerçekte senin, kullarımın üstünde herhangi bir zorlayıcı gücün olmayacak” (İsra, 17/65). Fermanıyla esasen denilmiştir ki; kötüyü iyi, günahı ve haramı cazip ve süslü göstermek suretiyle onları hatalara düşürmek, geçici umutlarla aldatmak, boş arzu ve heveslerle kötü yollara davet etmek için, senin istediğin hile, oyun ve tuzakları kurmana, çeşitli teşebbüslerde bulunmana izin verilecektir. Ancak senin, onları kendi yolunu takip etmeye zorlayacak ve onları sırât-ı müstakîm’den alıkoyacak hiçbir zorlayıcı gücün olmayacaktır, yeter ki onlar, ihlâsla doğru yolu takip etme kararlılığında olsunlar.
İşte şeytanın sırât-ı müstakîmden saptırıp başka yollara yönlendirmeye dair bu çabasına karşı Rabbimizin uyarısı En’âm Sûresi 153. âyette şöyle ifade edilir: “İşte bu, benim dosdoğru yolumdur. Buna uyun, sizi O’nun yolundan ayıracak başka yollara uymayın. Kendinizi korumanız için işte size böyle tavsiye ediyor.”
Rabbimiz, şeytanın aldatma ve tuzaklarından, kandırma ve şerlerinden kurtulmanın yolu olan İslam’ı samimi ve ihlaslı bir şekilde yaşayan müminlerden eylesin…
(Burhan İşleyenin D.i.b.Başk. Yard.)
mehmet öztürk
Salı, 30 Kasım 2021 04:35
Rüzgar
RÜZGARLAR ESTİĞİNDE OKUNACAK DUA !
Hazret-i Âişe annemiz Radıyallâhu anhâ’nın anlattığına göre Efendimiz Sallâllâhu aleyhi ve sellem, rüzgar estiğinde ve gökyüzünde siyah bir bulut gördüğü zaman korkusundan yüzünün rengi değişir, bâzen o buluta karşı durur bakar, bâzen geri döner, eve girer çıkardı.
Yağmur yağdığında ise rahatlardı. Bunlar bir endişe alâmeti idi. Hazret-i Âişe annemiz Radıyallâhu anhâ endisesinin sebebini öğrenmek isteyince Rasûl-i Ekrem Efendimiz:
“Ne bileyim, belki bu kara bulut Âd kavmine geldiği gibi bir azâb olur. Onlar gördükleri siyah bulutu yağmur yağdıracak bir bulut zannetmişlerdi; ama o elîm bir azâb getirdi.” (Buhârî, Tefsîr, 46/2; Müslim, İstiskâ, 14-16)
Bu durum Kuranı Kerim de zariyat suresi 41 ve 42.ayette şöyle anlatılır.
"Âd kavminde de (ibretler var). Onlara silip süpüren rüzgârı göndermiştik.
Üzerinden geçtiği hiçbir şeyi bırakmıyor, kül edip savuruyordu".
Ahkaf süresi 24 ve 25.ayette de azap hakkında detaylar veriliyor.
"Felâketi vadilerine yönelmiş, ufku kaplayan bir bulut olarak görünce, “İşte bize yağmur getirecek bir bulut” dediler. Hayır, o hemen gelmesini istediğiniz ceza; içinde acılı azap bulunan, rabbinin emri ile her şeyi silip süpüren bir rüzgâr! Sonunda sadece evlerinin kalıntılarının görüldüğü bir hale geldiler. Günaha batıp kalmış bir topluluğu işte böyle cezalandırırız.
Bizlerde inanan müminler olarak böyle durumlarda Peygamber efendimizin okuduğu duayı okuyalım.
"Allah’ım bu rüzgârın, onun içindekilerin ve onunla gönderdiğin şeylerin hayrını istiyorum. Onun, içindekilerin ve onunla gönderdiğin şeylerin şerrinden Sana sığınırım.”
Cenâb-ı Hak bizleri, sevdiklerimizi bütün ümmeti Muhammedi her türlü afetten muhafaza eylesin.(Alıntı)
Hazret-i Âişe annemiz Radıyallâhu anhâ’nın anlattığına göre Efendimiz Sallâllâhu aleyhi ve sellem, rüzgar estiğinde ve gökyüzünde siyah bir bulut gördüğü zaman korkusundan yüzünün rengi değişir, bâzen o buluta karşı durur bakar, bâzen geri döner, eve girer çıkardı.
Yağmur yağdığında ise rahatlardı. Bunlar bir endişe alâmeti idi. Hazret-i Âişe annemiz Radıyallâhu anhâ endisesinin sebebini öğrenmek isteyince Rasûl-i Ekrem Efendimiz:
“Ne bileyim, belki bu kara bulut Âd kavmine geldiği gibi bir azâb olur. Onlar gördükleri siyah bulutu yağmur yağdıracak bir bulut zannetmişlerdi; ama o elîm bir azâb getirdi.” (Buhârî, Tefsîr, 46/2; Müslim, İstiskâ, 14-16)
Bu durum Kuranı Kerim de zariyat suresi 41 ve 42.ayette şöyle anlatılır.
"Âd kavminde de (ibretler var). Onlara silip süpüren rüzgârı göndermiştik.
Üzerinden geçtiği hiçbir şeyi bırakmıyor, kül edip savuruyordu".
Ahkaf süresi 24 ve 25.ayette de azap hakkında detaylar veriliyor.
"Felâketi vadilerine yönelmiş, ufku kaplayan bir bulut olarak görünce, “İşte bize yağmur getirecek bir bulut” dediler. Hayır, o hemen gelmesini istediğiniz ceza; içinde acılı azap bulunan, rabbinin emri ile her şeyi silip süpüren bir rüzgâr! Sonunda sadece evlerinin kalıntılarının görüldüğü bir hale geldiler. Günaha batıp kalmış bir topluluğu işte böyle cezalandırırız.
Bizlerde inanan müminler olarak böyle durumlarda Peygamber efendimizin okuduğu duayı okuyalım.
"Allah’ım bu rüzgârın, onun içindekilerin ve onunla gönderdiğin şeylerin hayrını istiyorum. Onun, içindekilerin ve onunla gönderdiğin şeylerin şerrinden Sana sığınırım.”
Cenâb-ı Hak bizleri, sevdiklerimizi bütün ümmeti Muhammedi her türlü afetten muhafaza eylesin.(Alıntı)
mehmet öztürk
Cuma, 26 Kasım 2021 04:14
İsraf !!!
Amerika'da master yaptığım yıllarda, çalıştığım üniversitenin yemek salonu açık büfe şeklindeydi.
Herkes dilediği yemekten istediği kadar alabiliyordu.
Yemekhanenin kapısında;
"Take what you need. Eat what you take" (Yiyeceğin kadar al, ne aldıysan ye) diye yazmakta idi.
Bir gün aynı masada yemek yediğimiz Çinli bir arkadaşı, tabağında kalan son pirinç tanesini almaya çalışırken görünce dayanamadım; denemek için dedim ki:
"Bir pirinç tanesi için neden bu kadar uğraşıyorsun?
Bırak tabakta kalsın."
Çinli arkadaşın verdiği cevap çok düşündürücüydü:
"Her Çinli bir pirinç tanesi israf etse, Çin nüfusu ile çarp bakalım, kaç ton pirinç yapar?
Biz kalabalık bir ülkeyiz, israf etme lüksümüz yoktur." dedi.
Yine denemek için dedim ki:
"Şu anda Çin'de değil Amerika'dasın.
Tabağında bırakacağın pirinç tanesi Çin'i değil, Amerika'yı zarara uğratacaktır?"
Bu sözlerim karşısında güldü ve şöyle dedi:
"Yaşadığım ülke olan Amerika'yı bu şekilde zarara uğratmak onurlu bir davranış olmaz."
Çinli arkadaşı bu onurlu davranışından dolayı tebrik ettim ve düşüncesini paylaştığımı söyledim.
İslam dininin bu konudaki;
"*Yiyiniz içiniz, fakat israf etmeyiniz.*
*Çünkü Allah israf*
*edenleri sevmez.*"
buyruğunu açıkladım.
Çok hoşuna gitti.
Tam o sırada, Ürdünlü Müslüman bir arkadaş tabağındaki yemek artıklarını çöp sepetine boşalttı.
Bunu gören Çinli arkadaş Ürdün'lüyü göstererek:
"*O Müslüman değil mi?*” dedi.
O kadar üzüldüm ki, ne diyeceğimi bilemedim
~Prof.Dr. Saffet Solak
Herkes dilediği yemekten istediği kadar alabiliyordu.
Yemekhanenin kapısında;
"Take what you need. Eat what you take" (Yiyeceğin kadar al, ne aldıysan ye) diye yazmakta idi.
Bir gün aynı masada yemek yediğimiz Çinli bir arkadaşı, tabağında kalan son pirinç tanesini almaya çalışırken görünce dayanamadım; denemek için dedim ki:
"Bir pirinç tanesi için neden bu kadar uğraşıyorsun?
Bırak tabakta kalsın."
Çinli arkadaşın verdiği cevap çok düşündürücüydü:
"Her Çinli bir pirinç tanesi israf etse, Çin nüfusu ile çarp bakalım, kaç ton pirinç yapar?
Biz kalabalık bir ülkeyiz, israf etme lüksümüz yoktur." dedi.
Yine denemek için dedim ki:
"Şu anda Çin'de değil Amerika'dasın.
Tabağında bırakacağın pirinç tanesi Çin'i değil, Amerika'yı zarara uğratacaktır?"
Bu sözlerim karşısında güldü ve şöyle dedi:
"Yaşadığım ülke olan Amerika'yı bu şekilde zarara uğratmak onurlu bir davranış olmaz."
Çinli arkadaşı bu onurlu davranışından dolayı tebrik ettim ve düşüncesini paylaştığımı söyledim.
İslam dininin bu konudaki;
"*Yiyiniz içiniz, fakat israf etmeyiniz.*
*Çünkü Allah israf*
*edenleri sevmez.*"
buyruğunu açıkladım.
Çok hoşuna gitti.
Tam o sırada, Ürdünlü Müslüman bir arkadaş tabağındaki yemek artıklarını çöp sepetine boşalttı.
Bunu gören Çinli arkadaş Ürdün'lüyü göstererek:
"*O Müslüman değil mi?*” dedi.
O kadar üzüldüm ki, ne diyeceğimi bilemedim
~Prof.Dr. Saffet Solak
mehmet öztürk
Perşembe, 18 Kasım 2021 04:41
İbadetler Ahlakı Güzelleştirir
İBADETLER AHLAKI GÜZELLEŞTİRİR !
Namazın, orucun, zekâtın ve haccın farz kılındığı ayet-i kerimelerde ibadetlerin Müslümanın hayatında meydana getirmesi gereken değişikliklere, güzelliklere, iyiye doğru, güzele doğru olması gereken dönüşümlere vurgu yapılır.
Namazın emredildiği Ankebut suresinin 45. ayet-i kerimesinde Rabbimiz şöyle buyurur:
“Kitaptan sana vahyedilenleri oku, namazı özenle kıl. Kuşkusuz namaz hayâsızlıktan ve kötülükten alıkoyar. Allah’ı anmak her şeyden önemlidir. Allah yaptıklarınızı bilir.”
Eda ettiğimiz namazlar; bizi Kur'an ve Sünnet’le yasaklanan çirkinliklerden, haramlardan, günahlardan, yanlışlardan uzaklaştırır.
Orucu emreden ayet-i kerimede: “Ey iman edenler! Allah’a karşı gelmekten sakınmanız için oruç, sizden öncekilere farz kılındığı gibi, size de farz kılındı.” (Bakara,183) buyrulmaktadır. Yani Oruç, Rabbine karşı gelmekten sakınarak O’nun emirlerini yerine getirmeye gayret ederek, O’nun yasakladıklarından uzak durmaya çaba göstererek yaşamaya yardımcı olur.
Zekâttan bahsedilen bir yerde Cenab-ı Hak (c.c.) Peygamber Efendimiz (a.s.)’a: “Onların mallarından zekât, sadaka al ki onları temizleyesin. Almış olduğunuz zekât ve sadaka ile onları arındırasın.” (Tevbe, 103) buyuruyor. Zekât hem madden hem de manen insanı arındırma vasıtasıdır. İnsanı bencillikten, cimrilikten, “Şuhh” dediğimiz cimriliği de içine alan kötü vasıflardan; hırstan, gururdan, kibirden arındırma konusunda yardımcı olur. Zekâtın ve sadakanın hedeflerinden bir tanesi budur.
Hacdan bahsederken Cenab-ı Hak Teâla Hazretleri: “Hac bilinen aylardadır. Kim o aylarda hacca karar verip niyet ederse, bilsin ki hac sırasında kadına yaklaşmak, günaha sapmak ve tartışıp çekişmek yoktur. Ne hayır işleseniz Allah onu bilir. Azık edinin; kuşkusuz azığın en hayırlısı takvâdır. Öyleyse bana saygı duyun, ey akıl sahipleri!” (Bakara,197) buyurarak Hac günlerinde ihrama girmiş olanın cinsel yasaklara riayet etmesi, fasıklık, günaha dalma gibi yanlışlara düşmemesi gerektiğinden bahseder ve haccın tabiri caizse hızlandırılmış ve sıkılaştırılmış bir eğitim olması gerektiğini vurgular.
İbadetler insanın üzerinde bir yük gibi değil, insanın güzelliğini artıran bir taç gibi olmalı. İnsanın güzelliğine güzellik katan, güzelliğinin ortaya çıkmasına sebep olan bir mahiyette olmalı. Bizim birimiz hakkında şöyle cümleler kurulamaması gerekir: “Namaz kılıyor ama yalan söylüyor. Oruç tutuyor ama kul hakkı yiyor, kamu hakkı yiyor. Zekât veriyor, hacca-umreye gidiyor ama iyi komşu değil geçimsiz, insanlarla dargın, tüm akrabalarıyla, komşularıyla arası bozuk...”
İbadetlerin hedefi; insani ilişkileri güzelleştirmektir. Hz. Peygamber (a.s.): “Nice oruç tutanlar var ki tuttukları oruçtan kendilerine kalan sadece açlıktır” buyuruyor. Çok çarpıcı bir ifade... Oruçtan kendilerine kalan sadece açlıktır. “Nice namaz kılanlar var ki kıldıkları namazdan, gecelerini kıyamla geçirmekten kendilerine kalan sadece uykusuzluktur.”
Ne kadar tehlikeli. Yaptığımız ibadetlerin ecir ve mükâfatını görmeme tehlikesiyle karşı karşıya kalabiliriz. “Bir kimse yalan söylemeyi, yalanla hareket etmeyi, yalancılıkla meşgul olmayı, yalana göre davranmayı bırakmazsa Allah’ın böyle bir kimsenin aç ve susuz durmasına ihtiyacı yoktur.”
İbadetler insanı çirkinliklerden uzaklaştırmalıdır. Oruç bizi tutmalı. Namaz, zekat... ibadetler kendimizi yalana karşı tutmamıza, kendimizi gıybete karşı tutmamıza, kendimizi harama bakmaya karşı tutmamıza, kendimizi haram lokma, devlet hakkı, kul hakkı, kamu hakkı, faiz, içki vb. Rabbimizin yasakladıklarına karşı tutmamıza vesile olmalıdır.
İbadetler Müslümanın ahlakını güzelleştirmeli; güzelleşen ahlakını gören başka insanlar acaba bu insanı bu kadar güzelleştiren sebep nedir diye sormalı. O sebebin iman ve imanın gereği olarak yerine getirdiği ibadetler olduğunu görmeli ve o da ibadetlere özenmelidir.
Allah’a hakkıyla iman eden kimse, salih amel işlemeli, ibadetlerini yerine getirmeli, Rabbin razı olduğu bir kul olmaya gayret etmelidir.
Rabbimiz ibadet ve taatlerimizi, oruç, namaz, zekât, hac gibi ibadetlerimizi; ahlakımızın güzelleşmesine, imanımızın kuvvetlenmesine vesile kılsın…
(BURHAN İŞLİYEN D.i.b. Bşk.Yard)
Namazın, orucun, zekâtın ve haccın farz kılındığı ayet-i kerimelerde ibadetlerin Müslümanın hayatında meydana getirmesi gereken değişikliklere, güzelliklere, iyiye doğru, güzele doğru olması gereken dönüşümlere vurgu yapılır.
Namazın emredildiği Ankebut suresinin 45. ayet-i kerimesinde Rabbimiz şöyle buyurur:
“Kitaptan sana vahyedilenleri oku, namazı özenle kıl. Kuşkusuz namaz hayâsızlıktan ve kötülükten alıkoyar. Allah’ı anmak her şeyden önemlidir. Allah yaptıklarınızı bilir.”
Eda ettiğimiz namazlar; bizi Kur'an ve Sünnet’le yasaklanan çirkinliklerden, haramlardan, günahlardan, yanlışlardan uzaklaştırır.
Orucu emreden ayet-i kerimede: “Ey iman edenler! Allah’a karşı gelmekten sakınmanız için oruç, sizden öncekilere farz kılındığı gibi, size de farz kılındı.” (Bakara,183) buyrulmaktadır. Yani Oruç, Rabbine karşı gelmekten sakınarak O’nun emirlerini yerine getirmeye gayret ederek, O’nun yasakladıklarından uzak durmaya çaba göstererek yaşamaya yardımcı olur.
Zekâttan bahsedilen bir yerde Cenab-ı Hak (c.c.) Peygamber Efendimiz (a.s.)’a: “Onların mallarından zekât, sadaka al ki onları temizleyesin. Almış olduğunuz zekât ve sadaka ile onları arındırasın.” (Tevbe, 103) buyuruyor. Zekât hem madden hem de manen insanı arındırma vasıtasıdır. İnsanı bencillikten, cimrilikten, “Şuhh” dediğimiz cimriliği de içine alan kötü vasıflardan; hırstan, gururdan, kibirden arındırma konusunda yardımcı olur. Zekâtın ve sadakanın hedeflerinden bir tanesi budur.
Hacdan bahsederken Cenab-ı Hak Teâla Hazretleri: “Hac bilinen aylardadır. Kim o aylarda hacca karar verip niyet ederse, bilsin ki hac sırasında kadına yaklaşmak, günaha sapmak ve tartışıp çekişmek yoktur. Ne hayır işleseniz Allah onu bilir. Azık edinin; kuşkusuz azığın en hayırlısı takvâdır. Öyleyse bana saygı duyun, ey akıl sahipleri!” (Bakara,197) buyurarak Hac günlerinde ihrama girmiş olanın cinsel yasaklara riayet etmesi, fasıklık, günaha dalma gibi yanlışlara düşmemesi gerektiğinden bahseder ve haccın tabiri caizse hızlandırılmış ve sıkılaştırılmış bir eğitim olması gerektiğini vurgular.
İbadetler insanın üzerinde bir yük gibi değil, insanın güzelliğini artıran bir taç gibi olmalı. İnsanın güzelliğine güzellik katan, güzelliğinin ortaya çıkmasına sebep olan bir mahiyette olmalı. Bizim birimiz hakkında şöyle cümleler kurulamaması gerekir: “Namaz kılıyor ama yalan söylüyor. Oruç tutuyor ama kul hakkı yiyor, kamu hakkı yiyor. Zekât veriyor, hacca-umreye gidiyor ama iyi komşu değil geçimsiz, insanlarla dargın, tüm akrabalarıyla, komşularıyla arası bozuk...”
İbadetlerin hedefi; insani ilişkileri güzelleştirmektir. Hz. Peygamber (a.s.): “Nice oruç tutanlar var ki tuttukları oruçtan kendilerine kalan sadece açlıktır” buyuruyor. Çok çarpıcı bir ifade... Oruçtan kendilerine kalan sadece açlıktır. “Nice namaz kılanlar var ki kıldıkları namazdan, gecelerini kıyamla geçirmekten kendilerine kalan sadece uykusuzluktur.”
Ne kadar tehlikeli. Yaptığımız ibadetlerin ecir ve mükâfatını görmeme tehlikesiyle karşı karşıya kalabiliriz. “Bir kimse yalan söylemeyi, yalanla hareket etmeyi, yalancılıkla meşgul olmayı, yalana göre davranmayı bırakmazsa Allah’ın böyle bir kimsenin aç ve susuz durmasına ihtiyacı yoktur.”
İbadetler insanı çirkinliklerden uzaklaştırmalıdır. Oruç bizi tutmalı. Namaz, zekat... ibadetler kendimizi yalana karşı tutmamıza, kendimizi gıybete karşı tutmamıza, kendimizi harama bakmaya karşı tutmamıza, kendimizi haram lokma, devlet hakkı, kul hakkı, kamu hakkı, faiz, içki vb. Rabbimizin yasakladıklarına karşı tutmamıza vesile olmalıdır.
İbadetler Müslümanın ahlakını güzelleştirmeli; güzelleşen ahlakını gören başka insanlar acaba bu insanı bu kadar güzelleştiren sebep nedir diye sormalı. O sebebin iman ve imanın gereği olarak yerine getirdiği ibadetler olduğunu görmeli ve o da ibadetlere özenmelidir.
Allah’a hakkıyla iman eden kimse, salih amel işlemeli, ibadetlerini yerine getirmeli, Rabbin razı olduğu bir kul olmaya gayret etmelidir.
Rabbimiz ibadet ve taatlerimizi, oruç, namaz, zekât, hac gibi ibadetlerimizi; ahlakımızın güzelleşmesine, imanımızın kuvvetlenmesine vesile kılsın…
(BURHAN İŞLİYEN D.i.b. Bşk.Yard)
mehmet öztürk
Pazar, 14 Kasım 2021 07:14
Münafıkların Din Algısı
MÜNAFIKLARIN DİN ALGISI
Hayata müdâhil olmayan bir din arzusu taşıyanların başında münafıklar da vardır. Münafıklıktan kastımız, sadece Medine’deki münafıklar değil, tarihteki tüm münafıklardır. Münafıklar kalben küfür içerisinde oldukları gibi, Müslümanlığın hayata hükmetmesini de istemezler. Onların dine karşı olmalarının psikolojik, sosyolojik ve siyasi birçok nedenleri vardır. Bunları tek tek sayarak konuyu uzatmak istemiyoruz fakat tarihteki şu olay münafıkların dine bakışlarını yansıtmaktadır. Münafıkların reisi Abdullah b. Übeyy, Peygamberimizin Medine’ye gelmesinden ve İslâm’ı hâkim kılma mücadelesinden çok rahatsız olmuştur. Daha sonra Hz. Peygamber’in yanına gelerek ona şöyle hitap etmiştir: “Ey Filan! Ben senin konuşmalarını sevmiyorum. Eğer bu söylediklerin doğru ise evinde otur ve sadece sana gelenlere anlat. Sana gelemeyen kimselerin yanına gelip oturma ve onları rahatsız etme.”[1] Bu münafık yaklaşımın temel dayanağı dini, hayata müdahalesi olmayan vicdani bir kurum olarak görmesidir. Hayatta, ehliyet ve teklif esasına göre hareket eden din ve dini kurumların varlığı münafıkların dinden nefret nedenlerinden biridir. Zira nifak ahlakı tekliften kaçındığı gibi ehliyet noktasındaki nakısalarından dolayı hiçbir göreve de layık değildirler. Resulullah(s.a.v.) atamalarında münafıklara yer vermediği gibi Dört Halife de bunlara görev vermemiştir. Dindeki bu uygulamaların iyi bilinerek nifak alameti taşıyanların siyasetten ve her türlü idari mekanizmadan uzak tutulmaları ümmetin yararınadır. Hz. Peygamber’in ***l olduktan sonra her Cuma namazında Münafikun suresini okuması hem münafıkları nitelikleriyle teşhir etmek hem de Müslümanları idarede münafıklara karşı hazır tutmak içindir. Çünkü Münafikun Suresi müstakil olarak münafıklardan bahseder ve ilginç tahliller yapar. Ayrıca Bakara, Âl-i İmran (Uhud savaşı sahnelerinde), Nisa, Enfal ve Tevbe Surelerinde onlardan sıkça bahsedilmiştir. Tevbe Suresinde münafıkların sıfatları ve rezaletleri ayrıntılı olarak ortaya konduğu için bu sureye “münafıkların çirkinliklerini açığa çıkaran” anlamında sure-i fadâha da denilmiştir.[2] Hz. Peygamber münafıkların isimlerini Hz. Huzeyfe’ye bildirmiştir. O da bunları kollayarak ayetteki emir gereğince hiçbir münafığın cenazesini kılmamıştır.[3] Onun bilgisinden hareket eden halifeler de münafıkları Müslümanlar üzerine vali atamamışlardır. Bugün Müslümanlar değil münafıklara görev vermemek, en kolay yol olan cenaze namazlarını kılmamayı radikal biçimde uygulayacak olsalardı bile münafıklar eriyip giderlerdi.
[1] İbni Hişam, Ebû Muhammed Abdulmelik, es-Siretü’n-Nebeviyye, Dâru’l-Beyan, Kahire 1987, c. II, s. 228.
[2] Sabunî, Muhammed Ali, Kıbes min Kur’an, c. IV, s. 8.
[3] Bak: Tevbe 9/80, 84.
MEHMET SÜRMELİ
Hayata müdâhil olmayan bir din arzusu taşıyanların başında münafıklar da vardır. Münafıklıktan kastımız, sadece Medine’deki münafıklar değil, tarihteki tüm münafıklardır. Münafıklar kalben küfür içerisinde oldukları gibi, Müslümanlığın hayata hükmetmesini de istemezler. Onların dine karşı olmalarının psikolojik, sosyolojik ve siyasi birçok nedenleri vardır. Bunları tek tek sayarak konuyu uzatmak istemiyoruz fakat tarihteki şu olay münafıkların dine bakışlarını yansıtmaktadır. Münafıkların reisi Abdullah b. Übeyy, Peygamberimizin Medine’ye gelmesinden ve İslâm’ı hâkim kılma mücadelesinden çok rahatsız olmuştur. Daha sonra Hz. Peygamber’in yanına gelerek ona şöyle hitap etmiştir: “Ey Filan! Ben senin konuşmalarını sevmiyorum. Eğer bu söylediklerin doğru ise evinde otur ve sadece sana gelenlere anlat. Sana gelemeyen kimselerin yanına gelip oturma ve onları rahatsız etme.”[1] Bu münafık yaklaşımın temel dayanağı dini, hayata müdahalesi olmayan vicdani bir kurum olarak görmesidir. Hayatta, ehliyet ve teklif esasına göre hareket eden din ve dini kurumların varlığı münafıkların dinden nefret nedenlerinden biridir. Zira nifak ahlakı tekliften kaçındığı gibi ehliyet noktasındaki nakısalarından dolayı hiçbir göreve de layık değildirler. Resulullah(s.a.v.) atamalarında münafıklara yer vermediği gibi Dört Halife de bunlara görev vermemiştir. Dindeki bu uygulamaların iyi bilinerek nifak alameti taşıyanların siyasetten ve her türlü idari mekanizmadan uzak tutulmaları ümmetin yararınadır. Hz. Peygamber’in ***l olduktan sonra her Cuma namazında Münafikun suresini okuması hem münafıkları nitelikleriyle teşhir etmek hem de Müslümanları idarede münafıklara karşı hazır tutmak içindir. Çünkü Münafikun Suresi müstakil olarak münafıklardan bahseder ve ilginç tahliller yapar. Ayrıca Bakara, Âl-i İmran (Uhud savaşı sahnelerinde), Nisa, Enfal ve Tevbe Surelerinde onlardan sıkça bahsedilmiştir. Tevbe Suresinde münafıkların sıfatları ve rezaletleri ayrıntılı olarak ortaya konduğu için bu sureye “münafıkların çirkinliklerini açığa çıkaran” anlamında sure-i fadâha da denilmiştir.[2] Hz. Peygamber münafıkların isimlerini Hz. Huzeyfe’ye bildirmiştir. O da bunları kollayarak ayetteki emir gereğince hiçbir münafığın cenazesini kılmamıştır.[3] Onun bilgisinden hareket eden halifeler de münafıkları Müslümanlar üzerine vali atamamışlardır. Bugün Müslümanlar değil münafıklara görev vermemek, en kolay yol olan cenaze namazlarını kılmamayı radikal biçimde uygulayacak olsalardı bile münafıklar eriyip giderlerdi.
[1] İbni Hişam, Ebû Muhammed Abdulmelik, es-Siretü’n-Nebeviyye, Dâru’l-Beyan, Kahire 1987, c. II, s. 228.
[2] Sabunî, Muhammed Ali, Kıbes min Kur’an, c. IV, s. 8.
[3] Bak: Tevbe 9/80, 84.
MEHMET SÜRMELİ
mehmet öztürk
Salı, 26 Ekim 2021 22:55
Avlanmaya çıkan Aslan ,Kurt ve Tilki
AVLANMAYA ÇIKAN ASLAN, KURT VE TİLKİ (Mesneviden Hikayeler)
Bir gün, arslan kurt ve tilki avlanmak için dağa çıkarlar. Avlanırken geniş arazide daha çok av yakalamak için birbirlerine yardım etmek için aralarında sözleşirler.
Aslanın kurt ve tilkiyle arkadaşlık yapmak zoruna gitse de, yoldaşlığını ikram ve lutuf olarak görür.
İşleri rast gider. Bir yaban öküzü, bir dağ keçisi, bir de tavşan avlarlar. Avlarını kanlar içerisinde sürükleyerek ağaçlık bir su başına getirirler. İyice yorulmuşlar ve acıkmışlardır. Özellikle kurtla tilkinin, ağzının suyu akmaya başlar, paylarını bir an önce almanın hırsı içerisindedirler.
Ormanlar padişahının, bu avları adaletle paylaştırmasını beklerler.
Aslan, kurtla tilkinin açgözlülüklerini farkeder fakat sesini çıkarmaz. Yüzlerine gülerken, kendi kendine, ”Dağıtacağım paya, adaletime güvenmeyene ben ne yapacağımı bilirim” diye düşünür.
Aslan, ”Ey tecrübeli ve ihtiyar kurt, avladığımız hayvanları aramızda adaletli bir şekilde paylaştır. İyi bir adalet ortaya koy, vekilim sensin.”
Kurt, ”Padişahım! Sizin büyüklüğünüze, iri ve büyük olan bu yaban öküzü yakışır. Çevikliğinize ve semizliğinize uygun düşer. Keçi, orta boyda ve irilikte, o da bana uygun düşer. En küçüğümüz tilki olduğuna göre, avımızın en küçük parçası olan tavşan da onun hakkıdır” der.
Aslan bu paylaştırma karşısında kızıp kükrer, ”Ey kurt! Nasıl paylaştırdığını pek anlayamadım. Ey kendini bilmez eşek! Yaklaş ve karşıma geç de bir daha söyle” der. Yanına yaklaşınca bir pençe vurarak kurdu parçalar.
Aslan tilkiye: ”Ey tilki! Şimdi bu avları adaletli bir şekilde sen paylaştır bakalım.
”Tilki önce aslanın önünde saygıyla eğilir, yer öper sonra,
”Bu semiz yaban öküzü, efendimizin kuşluk yemeğidir, güne bunu yiyerek başlarsınız. Şu keçi de aziz padişahımıza, öğle yemeği için güzel bir yahni olur. Lutuf ve kerem sahibi sultanımızın akşam yemeğindeki çerezi de tavşan olsun” der.
Aslan, ”Ey tilki, adaletin ışığını sen yaktın. Tam hakça paylaştırdın. Söyle bakalım, bu taksimi kimden öğrendin?”
Tilki kuyruğunu bacaklarının arasına sıkıştırıp kurnazca gülerek, ”Kurdun başına gelenlerden efendim, kurdun başına gelenlerden” der.
Aslan, ”Alçak kurdun başına gelenlerden ibret alıp hikmetle davrandığın için, bütün avları sana bağışlıyorum” diyerek tilkiyi ödüllendirir.
Paylaştırma işi önce kendisine verilmiş olsaydı, kurdun akıbetine uğrayacak olan tilki, avların taksimini kurttan sonra yapmış olmaktan dolayı yüzlerce kere şükreder.(Alıntı)
Bir gün, arslan kurt ve tilki avlanmak için dağa çıkarlar. Avlanırken geniş arazide daha çok av yakalamak için birbirlerine yardım etmek için aralarında sözleşirler.
Aslanın kurt ve tilkiyle arkadaşlık yapmak zoruna gitse de, yoldaşlığını ikram ve lutuf olarak görür.
İşleri rast gider. Bir yaban öküzü, bir dağ keçisi, bir de tavşan avlarlar. Avlarını kanlar içerisinde sürükleyerek ağaçlık bir su başına getirirler. İyice yorulmuşlar ve acıkmışlardır. Özellikle kurtla tilkinin, ağzının suyu akmaya başlar, paylarını bir an önce almanın hırsı içerisindedirler.
Ormanlar padişahının, bu avları adaletle paylaştırmasını beklerler.
Aslan, kurtla tilkinin açgözlülüklerini farkeder fakat sesini çıkarmaz. Yüzlerine gülerken, kendi kendine, ”Dağıtacağım paya, adaletime güvenmeyene ben ne yapacağımı bilirim” diye düşünür.
Aslan, ”Ey tecrübeli ve ihtiyar kurt, avladığımız hayvanları aramızda adaletli bir şekilde paylaştır. İyi bir adalet ortaya koy, vekilim sensin.”
Kurt, ”Padişahım! Sizin büyüklüğünüze, iri ve büyük olan bu yaban öküzü yakışır. Çevikliğinize ve semizliğinize uygun düşer. Keçi, orta boyda ve irilikte, o da bana uygun düşer. En küçüğümüz tilki olduğuna göre, avımızın en küçük parçası olan tavşan da onun hakkıdır” der.
Aslan bu paylaştırma karşısında kızıp kükrer, ”Ey kurt! Nasıl paylaştırdığını pek anlayamadım. Ey kendini bilmez eşek! Yaklaş ve karşıma geç de bir daha söyle” der. Yanına yaklaşınca bir pençe vurarak kurdu parçalar.
Aslan tilkiye: ”Ey tilki! Şimdi bu avları adaletli bir şekilde sen paylaştır bakalım.
”Tilki önce aslanın önünde saygıyla eğilir, yer öper sonra,
”Bu semiz yaban öküzü, efendimizin kuşluk yemeğidir, güne bunu yiyerek başlarsınız. Şu keçi de aziz padişahımıza, öğle yemeği için güzel bir yahni olur. Lutuf ve kerem sahibi sultanımızın akşam yemeğindeki çerezi de tavşan olsun” der.
Aslan, ”Ey tilki, adaletin ışığını sen yaktın. Tam hakça paylaştırdın. Söyle bakalım, bu taksimi kimden öğrendin?”
Tilki kuyruğunu bacaklarının arasına sıkıştırıp kurnazca gülerek, ”Kurdun başına gelenlerden efendim, kurdun başına gelenlerden” der.
Aslan, ”Alçak kurdun başına gelenlerden ibret alıp hikmetle davrandığın için, bütün avları sana bağışlıyorum” diyerek tilkiyi ödüllendirir.
Paylaştırma işi önce kendisine verilmiş olsaydı, kurdun akıbetine uğrayacak olan tilki, avların taksimini kurttan sonra yapmış olmaktan dolayı yüzlerce kere şükreder.(Alıntı)
mehmet öztürk
Pazar, 17 Ekim 2021 06:41
İki Çul Sahibi
İki çul sahibi
Peygamber Efendimiz (a.s.) ve ona iman eden bir avuç Müslümanla Mekke-i Mükerreme’de 13 sene boyunca çok sıkıntı çekmişlerdi.Boykota maruz bırakılmışlar,fiili işkenceye varacak şekilde eziyete uğramışlar;neredeyse din ve iman davasını Mekke şartlarında sürdüremez hale gelmişlerdi.Bunun üzerine hicrete izin verilmiş; Peygamber Efendimiz (a.s.) da defalarca hicret için izin istemeye gelen Hz Ebubekir’i bekletmiş en sonunda onunla birlikte hicret yolculuğuna çıkmışlardı.
Hicret birkaçış değil; Allah'ın rahmetine, Allah'ın dinini daha güzel yaşamaya bir gidiş, yeniden bir dirilişti.
Efendimiz (a.s.) hicret ettikten sonra Mekke-i Mükerreme’de kalan sahabilerden biri olan Abdullah el-Müzeni; hicret etmek üzere hazırlık yapmış, Mekke'nin dışına doğru çıkmaya hazırlanırken Mekke müşrikleri tarafından yakalanmış ve üzerinde yolculuk esnasında ihtiyaç duyabileceği ne varsa (kıyafetleri dahil) hepsi alınmıştı.Eşyaları elinden alınmaklakalınmamış Abdullah'ı istihfaf etmek, alay etmek, küçümsemek üzerebaşından aşağıya kalın bir çuvalgeçirmişlerdi.
Abdullah'ın yiyeceğinin ve içeceğinin elinden alınması aç ve susuz bırakılması, yolculuğa çıkma imkânlarının kalmaması onu hicretten engelleyememişti. Onun Allah'a imanı, Hz. Peygamber (a.s.)’a olan bağlılığı, aşkı o kadar büyüktü ki kalın kıllardan yapılmış olan çuvalıiki parçaya bölmüş birini beline sarmış bir parçasını da omuzlarına almış öylece 400 küsür kilometrelik mesafeyi, ayakları yarılmış, dudakları çatlamış, susuz, harap ve bitap düşmüş bir şekilde, düşe kalka tamamlamıştı.İmanı ve aşkı onu Mekke'den Medine'ye götürmüştü.
Uzun bir yolculuktan sonra Medine’ye ulaşan Abdullah el-Müzeni’yigörenler hayrete düşüyordu. Abdullah el MüzeniMescid-i Nebevi’ye yaklaştıkça ağzından şu sözler dökülüyordu:
“Ben geldim Ya Resulallah! İman ederek geldim, Allah’ı bir, Muhammed’i O’nun Resulü tanıyarak geldim...”
Efendimiz (a.s.) onu görünce şöyle bir bakıverdi ki, ayakları kan içerisinde. “Sen kimsin?” diye sordu .“Ben Abdullah bin Amr el Müzeni’yim” dedi ve hikâyesini anlattı...
Efendimiz (a.s.)’ın gözleri nemlendi, yanağından aşağıya yaşlar süzülüyordu. “Demek sen Abdullah’sın, senin adın bundan sonra ‘Zülbicâdeyn’ = “İki çul sahibi” olsun diyordu. Hayatının bundan sonraki kısmında Abdullah ismi neredeyse unutulmuş, “iki çul sahibi” olarak bilinmiştir. Sonra sahabeye dönerek, “Bu kardeşinizi giydirin! Allah size rahmet etsin” buyurdular...
Abdullah el-Müzeni (Zülbicâdeyn) sevincinden uçuyordu. Efendimiz (a.s.) ona isim takmıştı. Ne büyük şerefti.
Abdullah’ın hicret yolundaki fedakârlıkları böylelikle yâd ediliyordu. Abdullah el-Müzeni ve Süheyber-Rumi gibifedakârlıklar göstererek hicret edenler hakkında Bakara suresinde;
“İnsanlardan öyleleri var ki Allah'ın rızasını kazanmak için nefsini satar; kendisini feda eder” (Bakara, 207) ayeti kerimesi inmişti.
Bizim de yaşamış olduğumuz hayatta bazen maddi menfaatlerimizden, bazen statülerimizden sadece ve sadece Allah'ın rızasını kazanmak için vazgeçmemiz gerekebilir.Vazgeçtiğimiz takdirde hiç şüphe duymadan şuna inanmalıyız ki;
“İnsanlardan öyleleri var ki Allah'ın rızasını kazanmak için nefsinden geçer, kendisini feda eder” (Bakara, 207) ayeti kerimesindekimuştuya bizdenail olacağız…
Aradan yıllar geçer…
Tebük seferi olur…
Tebuk; Şam civarındaki, Rum tehlikesini Efendimiz aleyhisselatu vesselam haber alınca, o tarafa doğru sahabesine önceden haber vermek suretiyle çıkmış olduğu seferin adıdır. “Zorluk Seferi” diye isimlendirilir. Çünkü sıcak bir mevsimde gerçekleşmiş bugünkü yol şartlarıyla 760 kilometrelik mesafede bulunan bir yere gidilmiş, bu yolculuğa çıkarken sahabenin bir kısmı imtihanı kaybetme riski ile karşı karşıya kalmıştı. Münafıkların nifakı da açıkça ortaya dökülmüş;“Bu sıcakta sefere mi çıkılır?” diyenler olmuş, “Beni fitneye düşürme, beni götürme” gibi başka başkabahaneler ileri sürenler olmuştu. Allah (c.c.) daha sonra Tevbe suresinde indirdiği ayeti kerime ile münafıkların nifaklarını yüzlerine vurmuştur ve bütün o dönemdeki müminlere ve kıyamete kadar gelecek olan iman edenlere seslenerek şöyle buyurmuştur:
“Ey iman edenler! Size ne oldu ki, “Allah yolunda seferber olun” denilince yerinize çakılıp kaldınız; yoksa âhiretten vazgeçip de dünya hayatıyla yetinmeye razı mı oldunuz? Hâlbuki dünya hayatının sağladığı fayda âhiretinkine göre pek azdır.” (Tevbe, 3
Dünya-ahiret dengesini iyi ayarlamaları konusunda Cenab-ı Hak uyarmıştı. İşte bu sefer esnasında düşmanla karşılaşılmamış, sıcak savaş olmamıştı.Sıcak savaş olmamış ama hicretten sonra Zülbicâdeyndiye adlandırılan Abdullah el Müzeni (r.a.) sıtma hastalığına yakalanmış ve vefat etmişti.
Bundan sonrasını sahabe-i kiramın büyüklerinden Abdullah b. Mes’ud'un dilinden dinleyelim.
“Akşamleyin Hz. Peygamber (a.s.) yanında Hz. Ebubekir (r.a.) ve Hz. Ömer (r.a.) olmak üzere bir ceset taşıyorlardı.Dikkat ettim vefat eden Zülbicâdeyn‘di. Fedakârlığı ile hicrette dillerde nam salan sahabilerden bir tanesiydi.Götürdüler bir kenara mezarını kazdılar. Hz. Peygamber (a.s.), Hz. Ebubekir (r.a.) ve Hz. Ömer (r.a.) birlikte kazdı mezarını. Efendimiz (a.s.) “Kardeşinizi bana veriniz” dedi.
“Efendimiz (a.s.), Abdullah'ın başında dualar etmeye başladı. Onun için Allah'tan af ve mağfiret diledi. Duasının bir yerinde dedi ki ‘Allah'ım ben bu Abdullah'tan razıyım.Sen de razı ol!’ Hz. Peygamber (a.s.) bu duayı edince“keşke vefat eden Zülbicâdeyn’inyerinde ben olsaydım. Keşke Allah'ın Resulü (a.s.)’ın “Allah'ım ben razıyım sen de razı ol ya Rabbi!” diye dua ve şahitlik ettiği kimse ben olsaydım” diye çok temenni ettim.”
Hayatı anlamlandırmak; Allah'ın rızasını kazanmak ile mümkündür. Bütün her şeyimiz O’nun içindir.
Rabbimiz; “Benim namazım da benim ibadetlerim de benim hayatımda benim ölümüm de âlemlerin Rabbi Allah içindir”(En’am, 162) dememizi istiyor. Bu teslimiyeti göstermemizi istiyor bizden. Marifet “Allah onlardan razı oldu, Onlar da Allah’tan razı oldu” (Beyyine, sırrına mazhar olabilmektir.
Allah'tan razı olmamak mümkün mü?Allah müminlere öyle nimetler veriyor ki,öyle güzellikler lütfediyor ki en sonunda cennete koyulduktan sonra müminlereşöyle sesleniyor:“Selamünaleyküm ey cennet ehli! Ey cennette bulunan müminler selam olsun size, rahmet olsun size, bereket olsun size…Razı mısınız, memnun musunuz?”
Marifet Allah’ın razı olduğu kullardan ve Allah'tan razı olan kullardan olabilmektir. Allah'tan razı olmak demek öyle güzel bir hayat yaşamak ki, yarın mahşer meydanında hesabı kolaylıkla verip cennete girdikten sonra Allah'ın (c.c.)“Razı mısınız ey kullarım! Memnun musunuz?” sorusuna “Nasıl razı olmayalım ya Rabbi! Bizi azabından kurtardın. Rahmetini lütfettin.Bize rahmetinle muamele ettin.Bizi cehenneminden kurtardın, cennetini nasip ettin.Nasıl razı olmayalım ya Rabbi!” diyenlerden olabilmektir.
Hayat, eğer bizi cennete götürüyorsa anlamlıdır. Eğer Hz. Peygamber (a.s.) bizi gördüğünde hakkımızda:“Allah'ım ben bu kulundan razıyım, sen de razı ol”şeklinde söyleyecek bir hayatımızvarsa anlamlıdır.Malımız, mülkümüz, makamımız, mevkiimiz, şanımız, şerefimiz, şöhretimiz, itibarımız eğer bizi cennete götürmeye hizmet etmiyorsa bir anlamı yoktur.
Rabbim; Abdullah el-Müzeni’nin hicretinden ve hayatından hayatımıza dersler çıkarmak suretiyle; onun gibi fedakâr, onun gibi diğergam, O’nun rızasını kazanmak için hiçbir engeli, hiçbir bahaneyi kabul etmeyen; onun gibi Hz. Muhammed Mustafa (a.s.) ile beraber olmak için her türlü çileyi, zahmeti göze alabilen kimselerden olabilmeyi nasip eylesin.
Unutmayalım ki “Kim Allah’a ve peygambere itaat ederse işte onlar, Allah’ın kendilerine lütuflarda bulunduğu peygamberler, sıddıklar, şehidler ve sâlih kişilerle beraberdirler; bunlar ne güzel arkadaşlardır!” (Nisâ, 69) buyuruyor Rabbimiz.
Akıbetimizin peygamberlerle sıddıklarla şe***le salihlerle beraber olması niyazıyla Allah'ın selamı rahmeti ve bereketi üzerinize olsun. Burhan İşliyen (D.i.b.Başk.Yard.)
Peygamber Efendimiz (a.s.) ve ona iman eden bir avuç Müslümanla Mekke-i Mükerreme’de 13 sene boyunca çok sıkıntı çekmişlerdi.Boykota maruz bırakılmışlar,fiili işkenceye varacak şekilde eziyete uğramışlar;neredeyse din ve iman davasını Mekke şartlarında sürdüremez hale gelmişlerdi.Bunun üzerine hicrete izin verilmiş; Peygamber Efendimiz (a.s.) da defalarca hicret için izin istemeye gelen Hz Ebubekir’i bekletmiş en sonunda onunla birlikte hicret yolculuğuna çıkmışlardı.
Hicret birkaçış değil; Allah'ın rahmetine, Allah'ın dinini daha güzel yaşamaya bir gidiş, yeniden bir dirilişti.
Efendimiz (a.s.) hicret ettikten sonra Mekke-i Mükerreme’de kalan sahabilerden biri olan Abdullah el-Müzeni; hicret etmek üzere hazırlık yapmış, Mekke'nin dışına doğru çıkmaya hazırlanırken Mekke müşrikleri tarafından yakalanmış ve üzerinde yolculuk esnasında ihtiyaç duyabileceği ne varsa (kıyafetleri dahil) hepsi alınmıştı.Eşyaları elinden alınmaklakalınmamış Abdullah'ı istihfaf etmek, alay etmek, küçümsemek üzerebaşından aşağıya kalın bir çuvalgeçirmişlerdi.
Abdullah'ın yiyeceğinin ve içeceğinin elinden alınması aç ve susuz bırakılması, yolculuğa çıkma imkânlarının kalmaması onu hicretten engelleyememişti. Onun Allah'a imanı, Hz. Peygamber (a.s.)’a olan bağlılığı, aşkı o kadar büyüktü ki kalın kıllardan yapılmış olan çuvalıiki parçaya bölmüş birini beline sarmış bir parçasını da omuzlarına almış öylece 400 küsür kilometrelik mesafeyi, ayakları yarılmış, dudakları çatlamış, susuz, harap ve bitap düşmüş bir şekilde, düşe kalka tamamlamıştı.İmanı ve aşkı onu Mekke'den Medine'ye götürmüştü.
Uzun bir yolculuktan sonra Medine’ye ulaşan Abdullah el-Müzeni’yigörenler hayrete düşüyordu. Abdullah el MüzeniMescid-i Nebevi’ye yaklaştıkça ağzından şu sözler dökülüyordu:
“Ben geldim Ya Resulallah! İman ederek geldim, Allah’ı bir, Muhammed’i O’nun Resulü tanıyarak geldim...”
Efendimiz (a.s.) onu görünce şöyle bir bakıverdi ki, ayakları kan içerisinde. “Sen kimsin?” diye sordu .“Ben Abdullah bin Amr el Müzeni’yim” dedi ve hikâyesini anlattı...
Efendimiz (a.s.)’ın gözleri nemlendi, yanağından aşağıya yaşlar süzülüyordu. “Demek sen Abdullah’sın, senin adın bundan sonra ‘Zülbicâdeyn’ = “İki çul sahibi” olsun diyordu. Hayatının bundan sonraki kısmında Abdullah ismi neredeyse unutulmuş, “iki çul sahibi” olarak bilinmiştir. Sonra sahabeye dönerek, “Bu kardeşinizi giydirin! Allah size rahmet etsin” buyurdular...
Abdullah el-Müzeni (Zülbicâdeyn) sevincinden uçuyordu. Efendimiz (a.s.) ona isim takmıştı. Ne büyük şerefti.
Abdullah’ın hicret yolundaki fedakârlıkları böylelikle yâd ediliyordu. Abdullah el-Müzeni ve Süheyber-Rumi gibifedakârlıklar göstererek hicret edenler hakkında Bakara suresinde;
“İnsanlardan öyleleri var ki Allah'ın rızasını kazanmak için nefsini satar; kendisini feda eder” (Bakara, 207) ayeti kerimesi inmişti.
Bizim de yaşamış olduğumuz hayatta bazen maddi menfaatlerimizden, bazen statülerimizden sadece ve sadece Allah'ın rızasını kazanmak için vazgeçmemiz gerekebilir.Vazgeçtiğimiz takdirde hiç şüphe duymadan şuna inanmalıyız ki;
“İnsanlardan öyleleri var ki Allah'ın rızasını kazanmak için nefsinden geçer, kendisini feda eder” (Bakara, 207) ayeti kerimesindekimuştuya bizdenail olacağız…
Aradan yıllar geçer…
Tebük seferi olur…
Tebuk; Şam civarındaki, Rum tehlikesini Efendimiz aleyhisselatu vesselam haber alınca, o tarafa doğru sahabesine önceden haber vermek suretiyle çıkmış olduğu seferin adıdır. “Zorluk Seferi” diye isimlendirilir. Çünkü sıcak bir mevsimde gerçekleşmiş bugünkü yol şartlarıyla 760 kilometrelik mesafede bulunan bir yere gidilmiş, bu yolculuğa çıkarken sahabenin bir kısmı imtihanı kaybetme riski ile karşı karşıya kalmıştı. Münafıkların nifakı da açıkça ortaya dökülmüş;“Bu sıcakta sefere mi çıkılır?” diyenler olmuş, “Beni fitneye düşürme, beni götürme” gibi başka başkabahaneler ileri sürenler olmuştu. Allah (c.c.) daha sonra Tevbe suresinde indirdiği ayeti kerime ile münafıkların nifaklarını yüzlerine vurmuştur ve bütün o dönemdeki müminlere ve kıyamete kadar gelecek olan iman edenlere seslenerek şöyle buyurmuştur:
“Ey iman edenler! Size ne oldu ki, “Allah yolunda seferber olun” denilince yerinize çakılıp kaldınız; yoksa âhiretten vazgeçip de dünya hayatıyla yetinmeye razı mı oldunuz? Hâlbuki dünya hayatının sağladığı fayda âhiretinkine göre pek azdır.” (Tevbe, 3
Dünya-ahiret dengesini iyi ayarlamaları konusunda Cenab-ı Hak uyarmıştı. İşte bu sefer esnasında düşmanla karşılaşılmamış, sıcak savaş olmamıştı.Sıcak savaş olmamış ama hicretten sonra Zülbicâdeyndiye adlandırılan Abdullah el Müzeni (r.a.) sıtma hastalığına yakalanmış ve vefat etmişti.
Bundan sonrasını sahabe-i kiramın büyüklerinden Abdullah b. Mes’ud'un dilinden dinleyelim.
“Akşamleyin Hz. Peygamber (a.s.) yanında Hz. Ebubekir (r.a.) ve Hz. Ömer (r.a.) olmak üzere bir ceset taşıyorlardı.Dikkat ettim vefat eden Zülbicâdeyn‘di. Fedakârlığı ile hicrette dillerde nam salan sahabilerden bir tanesiydi.Götürdüler bir kenara mezarını kazdılar. Hz. Peygamber (a.s.), Hz. Ebubekir (r.a.) ve Hz. Ömer (r.a.) birlikte kazdı mezarını. Efendimiz (a.s.) “Kardeşinizi bana veriniz” dedi.
“Efendimiz (a.s.), Abdullah'ın başında dualar etmeye başladı. Onun için Allah'tan af ve mağfiret diledi. Duasının bir yerinde dedi ki ‘Allah'ım ben bu Abdullah'tan razıyım.Sen de razı ol!’ Hz. Peygamber (a.s.) bu duayı edince“keşke vefat eden Zülbicâdeyn’inyerinde ben olsaydım. Keşke Allah'ın Resulü (a.s.)’ın “Allah'ım ben razıyım sen de razı ol ya Rabbi!” diye dua ve şahitlik ettiği kimse ben olsaydım” diye çok temenni ettim.”
Hayatı anlamlandırmak; Allah'ın rızasını kazanmak ile mümkündür. Bütün her şeyimiz O’nun içindir.
Rabbimiz; “Benim namazım da benim ibadetlerim de benim hayatımda benim ölümüm de âlemlerin Rabbi Allah içindir”(En’am, 162) dememizi istiyor. Bu teslimiyeti göstermemizi istiyor bizden. Marifet “Allah onlardan razı oldu, Onlar da Allah’tan razı oldu” (Beyyine,
sırrına mazhar olabilmektir.Allah'tan razı olmamak mümkün mü?Allah müminlere öyle nimetler veriyor ki,öyle güzellikler lütfediyor ki en sonunda cennete koyulduktan sonra müminlereşöyle sesleniyor:“Selamünaleyküm ey cennet ehli! Ey cennette bulunan müminler selam olsun size, rahmet olsun size, bereket olsun size…Razı mısınız, memnun musunuz?”
Marifet Allah’ın razı olduğu kullardan ve Allah'tan razı olan kullardan olabilmektir. Allah'tan razı olmak demek öyle güzel bir hayat yaşamak ki, yarın mahşer meydanında hesabı kolaylıkla verip cennete girdikten sonra Allah'ın (c.c.)“Razı mısınız ey kullarım! Memnun musunuz?” sorusuna “Nasıl razı olmayalım ya Rabbi! Bizi azabından kurtardın. Rahmetini lütfettin.Bize rahmetinle muamele ettin.Bizi cehenneminden kurtardın, cennetini nasip ettin.Nasıl razı olmayalım ya Rabbi!” diyenlerden olabilmektir.
Hayat, eğer bizi cennete götürüyorsa anlamlıdır. Eğer Hz. Peygamber (a.s.) bizi gördüğünde hakkımızda:“Allah'ım ben bu kulundan razıyım, sen de razı ol”şeklinde söyleyecek bir hayatımızvarsa anlamlıdır.Malımız, mülkümüz, makamımız, mevkiimiz, şanımız, şerefimiz, şöhretimiz, itibarımız eğer bizi cennete götürmeye hizmet etmiyorsa bir anlamı yoktur.
Rabbim; Abdullah el-Müzeni’nin hicretinden ve hayatından hayatımıza dersler çıkarmak suretiyle; onun gibi fedakâr, onun gibi diğergam, O’nun rızasını kazanmak için hiçbir engeli, hiçbir bahaneyi kabul etmeyen; onun gibi Hz. Muhammed Mustafa (a.s.) ile beraber olmak için her türlü çileyi, zahmeti göze alabilen kimselerden olabilmeyi nasip eylesin.
Unutmayalım ki “Kim Allah’a ve peygambere itaat ederse işte onlar, Allah’ın kendilerine lütuflarda bulunduğu peygamberler, sıddıklar, şehidler ve sâlih kişilerle beraberdirler; bunlar ne güzel arkadaşlardır!” (Nisâ, 69) buyuruyor Rabbimiz.
Akıbetimizin peygamberlerle sıddıklarla şe***le salihlerle beraber olması niyazıyla Allah'ın selamı rahmeti ve bereketi üzerinize olsun. Burhan İşliyen (D.i.b.Başk.Yard.)
11768
Ziyaretçi defterindeki mesajlar
Ziyaretçi defterindeki mesajlar
